Een razende nachtbus had me bijna te pakken. Potverdorie, de buschauffeurs zijn me niet vergeten. Onze stille strijd op de straten van de stad woedt voort.

Die strijd leek tot afgelopen vrijdagnacht geluwd. In m’n studententijd laaide hij hevig, toen hadden buschauffeurs mij op de korrel omdat ik hun aanstichter was. Zij waanden zich de koningen van de straat, bepaalden het tempo van de stad en de rest diende voor hun tijdschema te wijken. De buschauffeurs regeerden de straten met ijzeren vuist en ik werd met m’n longboard een luis in hun pels.

Het longboard was nieuw in het straatbeeld en ik voelde mij een pionier. Steppend over de straten alsof het rode lopers waren. Hoofden draaiden zich om, kinderen trokken aan mouwen. Dagelijks flaneerde ik tussen Stadjers door en mijn faam steeg. ‘Daar is die relaxte jongen weer.’ Geïnspireerd begon de Stadjer z’n pas in te houden en er werden meer bankjes geplaatst opdat de mens even kon vertragen. Er ontstond rust en mensen werden wars van haast.  

De buschauffeurs zagen het tempo met lede ogen dalen. Al toeterend probeerden ze de boel op te jagen, maar de mensen wilden niet meer snel en volgens de chauffeurs was ik daarvan de aanstichter. Zo ontstond de strijd. Ze wilden mij van de sokken rijden en afgelopen vrijdagnacht was het ze bijna gelukt.