Kent u Al Bundy nog? De man die met z’n hand in de broek op de bank hing. Gisteravond volgde ik z’n voorbeeld. Hand onder de broekriem om de buik te ontlasten van de druk. Uitbuiken! Alsof de december kilo’s alweer een jaar oud waren, besloten m’n vriendin en ik uit eten te gaan.

Ouders zullen het gevoel van vrijheid herkennen als ze even uit huis mogen terwijl er met liefde door iemand anders op hun kind wordt gepast. Foske was een nachtje uit logeren, dus genoten wij de vrijheid! Groningen lag aan onze voeten. Er gonsden verhalen in de wandelgangen van de stad. ‘Ze komen weer!’ Barmannen lieten hun glazen extra glimmen, portiers veegden hun schouders schoon van roos, de bank gaf ons extra krediet.

De Italiaan waar we aten, kende z’n verantwoordelijkheid – het leggen van een goede bodem. We bestelden ons ‘vaste’ menu en aan onze verwachtingen werd voldaan. Wat een mals stukje vlees mochten we verorberen, grappa en wijn on the side, vergezelt door heerlijke A I olio spaghetti.

Twee en half uur later bestegen we onze fiets en het enige waar ik op dat moment naar verlangde was uitbuiken op de bank. Dat voelde als de grootste weelde. Zelfs nog schaamteloos Wie is de mol terug gekeken. Wilde haren, foetsie. De acceptatie daarvan verzet zich terugkijkend nog…