‘M’n ouwe klassieker uit ’93 is onbetaalbaar, hij hengelde namelijk m’n vriendin binnen’
– A.P.

M’n stalen ros. Als hij aan komt galopperen over de weg, ziet hij er zo lief en guitig uit. Maar elke keer weer herinnert hij me eraan dat er een woest beest in hem schuil gaat. Dan brult ie de klinkers uit de straat als een klein racemonster. De uitlaat laat zo’n mooi spoor achter van geluidsgolven, VROEM VROEm VROem vro… Je hoort hem van verre aankomen en het is een genot om achter het stuur te zitten. Z’n stabiele wegligging trekt je door de bochten en iedereen glimlacht naar je of zwaait met goedkeurende blik. Vooral kinderen vinden hem mooi om te zien. Vanuit huis zag ik soms wandelaars een selfie met hem nemen op z’n parkeerplek. Hij is vertederend om te zien.

Echter…ik doe hem van de hand. De garage, Coopernet in Ruinen, gaat hem voor me verkopen. De laatste tijd vertoonde hij enkele kuren en afgelopen april was de laatste keer. De garage maakte hem precies op tijd voor onze vakantie: de minitoer door Nederland. Het werd een afscheidstoer waarbij hij zich voorbeeldig gedroeg. Hij nam ons mee aan de hand naar Friesland tot Alkmaar, van Amsterdam tot in Utrecht. Om vervolgens via Groesbeek, Deventer en Drenthe terug te keren naar Groningen.

‘Straks ken ik niemand meer met een Mini,’ merkte mijn vriendin op. Dat was een trieste waarheid.