Het was Moederdag vandaag, en ik kreeg het mooiste cadeau. De dag zat namelijk vol van de liefde die m’n moeder me gunt en altijd geeft. Er kwam geen drank aan te pas, alles nuchter, zoals ze mij het liefste ziet. Genietend, grappend, glimlachend, en omringd door mooie dames. Ik vierde de dag, en terwijl de avond is gevallen, ben ik m’n moeder dankbaar.

In mijn boek noem ik ze Kate, Lulu en Carice. ‘Ik vind’t mooi om te zien hoe je dat doet, mensen met elkaar verbinden.’ ‘Je hebt je lolbroek aan. Als anderen een grapje maakten, lachten er een paar, maar bij jou lachte de hele groep.’ Na de wandeling zaten we in de zon op het terras, de dames gaven mij complimenten.

We hadden Carice een stadswandeling door de Hortus buurt in Groningen cadeau gegeven. Om half elf vanochtend liepen we achter onze gids aan samen met een groep andere wandelaars. De toer was interessant, maar het plezier lag hem in het observeren van de groep. Lulu en ik wisselden regelmatig een blik uit om onze glimlach te delen.

Er was een man in de groep die we beide hoog hadden zitten. Hij had droge humor die hij af en toe deelde. De intelligente bescheiden man leek ook plezier te hebben in onze aanwezigheid. De rest van de wandeling viel het op dat mensen wel ouder worden, maar zich gedragen als kinderen. ‘Ooh die mevrouw die meeloopt is gek.’ ‘Ja, ze ziet eruit als een zweverige Miep.’ ‘Zij is verliefd op een schoorsteen!’ Drie volwassenen giechelden te hard om hun eigen pesterijen tegen de vrouw die het haar hele leven al leek af te leggen tegen dit soort mensen. Ze leek me een verbitterde vrouw, en dat kwam ongetwijfeld door dit soort lui. Waar was de daadwerkelijke beschaving gebleven?

De gids ondertussen leek de fijne lijn tussen de lieve vrede te bewandelen.

Langs het terras fietste Anne. Spontaan sloot ze aan, en de ene grap na de ander viel. De zon scheen, de tijd vloog, zonnebrand werd gemist. Anne verdween, en met Lulu pakte ik een hapje. Ze noemde me relaxt, en waardeerde mijn ontspanning. Ik waardeerde haar blik op de wereld, ze is een mooie. Heel de dag waren er zoveel mensen om te observeren! We konden ons geluk niet op. ‘Nu de student uit het stadsbeeld is gefilterd, valt de diversiteit van de Groninger op.’ In m’n notitieblok schreef ik, en las de grap welke Kate maakte: ‘Als ik aan’t werk ben, graaien mannen in hun zak.’

Thuisgekomen kreeg ik bezoek, en ik voelde me veilig bij haar. Ze keek me aan en ik was dankbaar. Ze appte later: ‘Fijn dat ik je tegen gekomen ben.’ Zo was het maar net. Zo was het maar net.