Elf jaren ouder is hij. Dat is m’n ezelsbruggetje om te weten hoe oud hij wordt. Deze week wordt hij 54: Chantal, m’n vriend.

Verhalen kunnen we over hem vertellen, hij zal z’n haar vermoedelijk weer geblondeerd hebben zo vlak voor z’n verjaardag. Met z’n kop in de peroxide net als Eminem. Op Terschelling werd hij ooit als leider van de bende bestempeld door de politie: die blonde met rode schoenen. We werden niet veel later van het eiland afgetrapt, maar dat kwam niet door hem. Hij heeft vele talenten: hij had lasser onder water kunnen zijn, een Federer, voorzitter van de cvv Fit Boys en eerste stuurman. Die laatste functie zou hij kunnen bekleden omdat hij altijd recht door zee is. Wat je ziet, is wat je krijgt. Ik bewonder z’n eerlijkheid, alsof hij geen angst kent. Bang voor een klap op z’n bek is hij niet, soms was ik er getuige van. Hij komt ermee weg, met een glimlach. Wellicht is dat z’n grootste talent: z’n charme. Je vergeeft hem alles omdat er eigenlijk niks te vergeven valt.

Ooit was ik begonnen met sparen voor kaarten voor de Wimbledon finale. Toen ik dat opbiechtte na drie jaar sparen, zei hij dat ik ermee kon stoppen. Voor de Wimbledon finale bestaat een wachtrij met exorbitante ticketprijzen. Dus nu sparen we voor een trip naar Hawaï.

Hij vergeeft mij ook alles en hij redde me toen ik de man die uit z’n raam hing, omdat hij schreeuwend vond dat ik niet in z’n tuin mocht pissen, uitdaagde om me dat in m’n gezicht te vertellen. Volgens hem heb ik daarna bij thuiskomst m’n hele gezicht ‘getandenpoetst’ ter voorbereiding op ons kroegbezoek. Poolen, dat kon hij ook heel goed! Het lijkt wel of we samen al een leven achter de rug hebben. Ik prijs mezelf gelukkig met hem als vriend en hoop op nog vele avonturen samen. Zoals die bij het politiebureau of toen hij buiten de tent ging slapen na die bruiloft. Fietsen! Kan die ook heel goed. Hij heeft ook z’n vliegangst overwonnen, wat een man. Ik kan nog uren over hem praten.