Eigenlijk zou ik op begrafenissen willen applaudisseren als een nabestaande een toespraak heeft gehouden. Over helden gesproken.

Als blijk van erkenning voor haar moed. Wat een liefde spreekt eruit voort. ‘Even’ het eigen gemis voorbij om ten overstaande van vele nabestaanden je liefde voor de overledene uit te spreken. Het is één van die weinige momenten in je leven dat je je hart laat spreken voor een menigte. Fantastisch mooi is die kwetsbaarheid! Zij ontroert mij, een traan loopt over m’n linkerwang, vervolgens ook over m’n rechter. Het wellen vloeit over.

Ja, een applaus zou van mij op mogen stijgen uit dankbaarheid en als blijk van grote waardering voor haar moed. En ik maar hopen dat ze vrede en rust in haar hart bezit, dat ze alles nog heeft kunnen zeggen. Heeft durven zeggen.
Ach laten we toch alsjeblieft niet wachten met ons hart te delen tot de dood verschijnt. Ik zou zo’n toespraak op m’n feestje cadeau willen om daarna hard te applaudisseren omdat het hart sprak. Daar word je toch gelukkig van?