’t Ziggo busje haalde ons in, niet gek op de snelweg, je kunt nooit vooraan rijden. Wat wel gek was, was dat hij naast ons bleef rijden, de chauffeur gebaarde van alles. Djoek en ik keken mekander an en we besloten de vluchtstrook op te rieden. Ziggo deed hetzelfde. Verrek, wij had’n een lekke achterband. Hoe kon dat? ‘Nou beste man, grote dank dat je ons erop wees!!’

Iedereen de auto uit, achter de vangrail, hesjes aan, driehoek op meters afstand en bellen met de ANWB. Dat zou een goed protocol zijn geweest als de hesjes en de driehoek niet bedolven lagen onder de bagage voor het weekend weg. De ANWB werd wel bereikt en vanwege de relatief onveilige vluchtstrook situatie zonden ze een bergingsauto onze kant op.

‘Nou heb ik ook eindelijk eens in een vrachtwagen gezeten!’ riep Foske verrukt toen de bergingswagen onze held uithing. Uiteindelijk zelf de band vervangen met m’n vrienden op de mobiele achtergrond omdat de tweede ANWB man langer op zich liet wachten. ‘Blijven we nog op hem wachten? De reserveband zit er nu toch om.’ Gelukkig was de man het wachten waard, de reserveband bezat 1 bar in plaats van 2. We waren de Ziggo chauffeur en de ANWB dankbaar. Wat een geluk!