Ik dacht nog – weten jullie dat wel zeker? Een column van twee keer zijn lengte?
Vorige week verscheen er geen column. Die zondagnacht was ik aan een column begonnen vol heroïek. Het hart sprak weer duizend woorden, doch ik twijfelde of ik de juiste toon aan het bewuste onderwerp aan het geven was. Tevens twijfelde ik over het onderwerp zelf. Ik wilde mezelf niet in dit daglicht presenteren. Het zou verwachtingen creëren welke ik niet wilde. Als ikzelf verwachtingen schep, kan ik alleen maar falen in mijn ogen. Dus ik besloot om ook mijn tweede kladje op te slaan, maar niet te publiceren. Op dat moment zat ik al te ver in de nacht om nieuw materiaal tevoorschijn te toveren, mijn tijd zat er voor dat moment op. De volgende ochtend had ik namelijk een sollicitatiegesprek waar ik enigszins fit voor de dag wilde komen. Resultaat – geen column. Mijn digitale excuses werden geaccepteerd, mits ik deze week een column van dubbele lengte zou presenteren. ‘Size does matter’ blijkbaar.
Met die brug spring ik over naar vorige week dinsdag. U weet ik ben een familieman, ik houd van de mensen om mij heen. Soms houd ik zelfs van mensen die ik niet ken. Karlijn&Tom spraken enthousiast over de docu ‘Supersize me’ (daar is het bruggetje) tijdens onze ontmoeting bij opa, u weet wel, die man uit de vorige column. Hij is fantastisch en deed het wonderbaarlijk goed. Dat was fijn om te zien, en geruststellend. Mijn opa wilde nog even samen met zijn kleinkinderen dineren, dus daaraan gaven wij graag gehoor! Martin sprak me vandaag nog aan over voorgenoemde column en mijn opa. Hij geeft om mijn opa, en zijn grote hart moest ook even een brok wegsloeken. We hebben een plek in onze harten voor elkaar.
Tom&Karlijn zijn fantastisch, en zij nodigden mij uit voor het woensdag partijtje bij hen thuis, Karlijn nam die dag namelijk haar HBO diploma in ontvangst! Geweldig! Ze had voortreffelijk gekookt (wraps), en een fijn gezelschap bij elkaar getrommeld om het op te eten. Dit diner liep uit tot in de late uurtjes waarin Oranje verloor, en ik een kater won. Het spel aanschouwden wij in een lokale kroeg, met een barvrouw, vijf stamgasten, een geweldige vriendengroep van T&K, en gratis bittergarnituur (waar vind je dat nog?). Klaas, een zeeman van een stamgast, waggelde rond in de kroeg alsof het zijn woonkamer vierkante meters waren. Eind vijftig, rond als een klein formaat tonnetje, grijze krulletjes gescheiden door een kale hoofdhuid, en een kietelende blaas. De wc’s lagen echter naast het grote scherm, en Klaas hield niet van belangstelling. Zijn stamgast vriend ‘Stoker’ bulderde zijn naam en plasverlangen, zodat wij als groep Klaas leerden kennen. Frats, die in ons midden was, had al met hen kennis gemaakt aan de bar. Klaas, verlegen als hij was, ging weer zitten. ‘Ik wacht wel.’ Lachen en we draaiden ons Oranjelustig weer om. Een minuut later stommelt Klaas de kroeg weer binnen. ‘Zo, dat lucht op,’ bekende hij. We voelden ons aangenaam één in dit buurtonderkomen. ‘Kom je nog eens terug?’ nodigde de vrouw ons bij het vertrek uit. ‘Dat zit er dik in!’ Klaas bleef nog zitten naast Stoker aan de bar. Twee vingers gingen de lucht in, de barvrouw wist genoeg.
Pas op zaterdag was ik weer aanspreekbaar. Mijn Oranjeliefde had me met een geknakt verlangen achter gelaten. Ik heb em in de koelkast geparkeerd. Over een jaar of twee haal ik hem er weer uit. Vrij om te gaan en te staan waar ik wilde, werd ik de zaterdag wakker – 8 dagen vrij! Weelde. Pietje was donderdag jarig geweest, potdikkie, was ik hem vergeten te feliciteren, dat moest recht geappt worden. Deze zaterdag mocht ik de dochter van Jord en Mirjam feliciteren met haar vierde verjaardag, maar eerst op zoek naar een cadeau. Dan loopt het kind in mij glunderend door de intertoys, zich beseffend dat hij zijn gemaakte belofte als 8 jarige in kan lossen door alles wat hij wil in de speelgoedwinkel te kopen. Vanuit dat 8 jarige verlangen kies ik mijn cadeaus uit. Anouk krijgt een katapult waarmee je kleverige klonten kunt schieten, en ook twee piepschuimen vliegtuigjes. Sjakie (waarvan ik ’s avonds een feestje heb) kreeg een masker van Darth Vader (bekend Star Wars personage welke spreekt alsof hij door een zuurstoffles ademt). Sander, mede feestgever, kreeg een Picola Roma bon. Pietje mag weer aan’t werk. Tot zover de formaliteiten, over naar de fantastische gang van zaken. Op Anouk haar feestje waad ik in een warm bad van liefde met vrienden, en dit bad neem ik mee naar het feest van Sander&Sjakie. Het ging allemaal fantastisch. Ik ben nog steeds, tot heden een blij mens. ‘Tot, of tot en met?’ zult u zich misschien even afvragen. Tot en met. Aangezien ik details van dit warme bad in ander schrijven heb verwerkt (net als sommige voorgaande open onderwerpen) ga ik over tot de kroegmomenten van afgelopen nacht.
Hij loopt op me af. ‘Je bent er!’ verwelkomt hij mij. Jazeker, en jij ook! Het is Japie. Hij vertrekt morgen naar Zuid Afrika. De jongen zal zijn wereld verbreden, zichzelf wat beter leren kennen, en bevestigd krijgen door nieuw gemaakte vrienden wat wij ook in hem zien – dat hij een beste kerel is. Heel veel plezier Jeep! Melk maar wat geiten…veilig.
Dan raak ik aan de praat met Boom (1 of 2, dat weten zij het beste). We verplaatsen onze conversatie vanuit de kroeg naar Isis onder het genot van een broodje Mista. Bij het verlaten van de kroeg waren Wilko en Dam nergens meer te bekennen. Wilko had Dam z’n drankje opgedronken, dat is alles wat ik nog van hen weet. Dat terzijde. Bij het praatje werden zaken besproken waar het hart vol van is. Denk je nog vaak aan haar? Praat je erover? Hij eert haar. Niets dan goeds. De nacht sloten we af met dankbaarheid.
De zondag ‘brak’ aan. Het Kuna festival wandelde door mijn gedachten. Ik besloot mee te wandelen, en warempel Lucky Luke en Chantal vergezelden mij. Ook tot hun eigen stomme verbazing! Wat niet verwonderlijk was voor mij, maar wederom wel tot hun stomme verbazing, was dat ze het nog leuk vonden ook! Chantal kocht zich zelfs een cd rijker. Voor de leken onder ons zal ik het Kuna festival, welke zich op een kleine 20 minuten op z’n Bartjes fietsen afstand van Beilen bevind, introduceren. Het is een fantastisch, relaxt, cultureel, en culinair 4 daags festival. Wie weet treed ik er zelfs volgend jaar op! De contacten zijn gelegd. Luke vroeg mij steeds of ik ook inspiratie kreeg, alsof hij begreep wat ‘de Willem’ op mijn gezicht betekende. We bekeken een voorstelling waar een wonderschoon meisje ons naar toe had gelokt. Daar hebben we alle drie een zwak voor. Twee jonge venties zongen herkenbare vrouwenverhalen, zo’n drie kwartier lang. Het ging nergens heen, doch wel vermakelijk. Chantal twijfelde sterk om hun cd ook te kopen. Vervolgens hingen we als een megaposter aan een picknicktafel, te lurken aan onze drankjes. Hier bivakkeerden bekenden maar ook onbekenden waar ik op slag van hield. Het soort volk waar je uren mee kunt praten zonder ze te kennen. In alle leeftijdscategorieën. Milan banjerde er ook rond, het zoontje van een nicht van me. Vol bravoure stak hij zijn hand omhoog en begroette mij vrolijk. Kinderen liegen niet. Het moest daar wel mooi zijn.
Dan is het wederom nacht. Duitsland staat in de geschiedboeken als wereldkampioen 2014, en Messi werd uitgekozen tot beste voetballer van het WK. Alsof de resultaten uit zijn verleden, garant hadden gestaan voor de toekomst. De Fifa is een wereldvreemd orgaan. En, uit frustratie moet het gezegd, die Frank Snoeks zou ik graag vervangen zodat ik hem niet meer hoor verslag geven. Door deze frustratie ontdekte ik een heuse – Franks Snoeks hou je muil personage op Facebook. Elk nadeel hep z’n voordeel.
Dan kom ik terug bij u, mijn trouwe lezer. Ik hoop dat ik mijn belofte naar uwer genoegdoening heb ingelost. Dat het niet te lang is geworden, en dat u met een ‘Willem’ op uw gezicht aan me denkt. Op deze dag. De 14e juli. De dag waarop ik jarig ben. 33 jaren oud. Ik ben blij dat ik zolang in deze gevaarlijke wereld heb weten te overleven. Het is inmiddels 3.23 uur.
Afsluitend wil ik mijn neefje Twan benoemen. Hij is met zijn broertje en moeder in zijn zomervakantie bij ons op bezoek vanuit Zwitserland. Hij deed zijn ogen open toen hij geluid op de kamer hoorde. Het licht was te fel, en hij knipperde. Hij herkende het hoofd dat boven de zijne hing – Hallo jongen, mooi dat je er bent! Ik ben jarig. Ditmaal tot mijn stomme verbazing was zijn eerste reactie, slaapdronken en al, zijn uitgestoken hand – Gefeliciteerd! sprak hij resoluut uit. Bedankt beste man! Ik zoende hem op zijn voorhoofd. Tot morgen! – Tot morgen, en hij draaide zich weer om.