Het is zaterdagochtend. Beilen komt tot leven. De dorpsstenen worden bewandeld door een groeiende menigte. Verstopt in de menigte loopt de toerist. Soms geheel opgaand in de autochtone bevolkingsgroep. Soms Duitssprekend opvallender aanwezig.
Ik sta achter een balie. De balie van de Toerist Information Point, kortweg TIP. De commerciëlere versie van het aloude VVV concept, met als doel ‘de Drentse Hooglanden’ op de kaart te zetten en meer geld in de gemeente lade te brengen. Terwijl ik in de Tippelzone beschikbaar ben voor menige vragen, blijft ’t rustig. Ik heb genoeg tijd om mijn facebook status op te waarderen en muziek via Grooveshark te luisteren.
Plots weet de Duitssprekende toerist mij te vinden en stapt de drempel van de shop over. Een beproeving staat mij te wachten, mijn Duits is namelijk verroest tot op de ‘Der/Die en Dassen’. De gehele gang van zaken past in de verwachting die ik van de ochtend had. Dan duikt er echter een jongeman achter de Duitse vrouw op. Hij doet niets, staat enkel op zijn beurt te wachten. Zijn bedrijfskleding geven hem een bepaald elan en hij wekt de indruk op doortocht te zijn.
Aangezien de Duitse vrouw en ik zaken te bespreken hebben waar we de tijd voor nodig zijn, wend ik mijn blik tot hem om te indexeren wat ik voor hem kan betekenen. Een vriendelijke lach ontstaat op zijn gelaat en zijn hand reikt mij iets toe. Ik neem het pakketje aan en voordat ik het weet, groet hij mij gedag en heeft zijn tocht vervolgd. Dit zaakje zit een luchtje aan. Ik zet het pakketje in de wacht, help de toerist en vijf minuten later concludeer ik dat mijn Duits hoognodig opgefrist mag worden.
Ik richt mijn aandacht op het pakketje. De geur heeft zich nu verspreid en dit zaakje kan nog wel eens een staartje krijgen. Ik scheur het papier open en tref vier warme bami – garnituur – balletjes in een bakje aan. Mijn telefoon ontvangt een sms – ‘Eet smakelijk haha. Succes vanmiddag!’ De ‘Willem’ ontstaat op mijn gezicht. Wat is het ook een beste kerel die Markie Lubberts. Prachtig!
Een hart van goud. ‘Ik heb het altijd al gezegd, het is een hele beste kerel,’ zei Chantal vandaag tegen mij. En dat is die, bevestig ik!
Vanuit gekscherende opmerkingen ontstond opeens een serieuze afspraak tussen Mark en mij. Een afspraak die de laatste maanden onofficieel een belofte werd. Een grote bamischijf was mij teveel van het goede voor een wedstrijd. Garnituur balletjes zouden ideaal zijn! En zo gekscherend gezegd, zo doet die Mark dat. En wat wilde het lot? Zaterdag kwam het perfect uit aangezien ik door verslaping niet ontbeten had. Fantastisch Mark, ik ben trots op je! Bedankt!