Bedenkelijk niveau
  • 22 augustus 2016
  • Alfons
  • 1 reactie

Van m’n à propos was ik. Het jonkie praatte mij sarcastisch na. Hij was waarschijnlijk iets jonger dan ik of net zo oud, geen idee, leeftijden raden wordt steeds moeilijker vandaag de dag. Het was tijdens de voetbalwedstrijd en we moesten tegen gasten uit Assen. Het ene moment dacht ik dat ze aardig waren, het andere moment vond ik ze maar snakkers. De voorstopper zei in het begin van de wedstrijd tegen mij – ‘Wat maak ik me druk, ik vind dit helemaal niet belangrijk.’ Aan de ene kant vond ik dat een wijze opmerking over de wedstrijd, aan de andere kant was hij neerbuigend richting mij bedoeld. De laatste man zat te zeuren omdat z’n voetbalschoen uit was. Ik sprong hoger dan hem en landde op zijn voet. ‘Je moet je veters beter strikken,’ zei ik hem. Sommige venties deden uit de hoogte tegenover ons en ik moest er niets van hebben. Deze houding schoot mij in’t verkeerde keelgat.

Het waren allemaal voetballers die op’t hoogste amateurniveau hadden gevoetbald en het niet gewend waren om te verliezen van een team dat twee klassen lager voetbalde.

‘Ik kan niet tegen onrecht,’ sprak ik. ‘Dan moet je niet op voetballen gaan,’ zei de rechtsback, waarop ik met een uitspraak reageerde in m’n beste Drents. Toen gebeurde het, de rechtsback maakte mijn Drentse accent belachelijk door het sarcastisch na te praten.
Ik was verbaasd. Deze jongen, uit Assen, de Drentse hoofdstad, maakte mijn Drentse accent belachelijk. ‘Wat kinderachtig,’ dacht ik bij mezelf en wist niet ad rem te reageren, geslagen door stomheid. Dit was niet tijdens het heetst van de strijd, dit was een bewuste opmerking die hem voor in de mond lag. Het tekende hem en zijn teamgenoten die erom gniffelden.

‘Donder maar op,’ dacht ik bij mezelf, ‘ik zal jullie een lesje leren.’ Ik scoorde drie keer en met een assist verliet ik het veld. We wonnen 5-2. De snakkers waren verslagen, maar ik ben bang dat ze hun werkelijke les niet geleerd hebben.

Ps. de opmerking ‘Als je niet tegen onrecht kunt, moet je niet op voetballen gaan,’ vatte voor mij inderdaad de armoedige kern van voetbal(-lers) samen. Deze kern stuit mij tegen de borst en deed mij al op vroege leeftijd beseffen dat ik voetbal voor mijn plezier.

chantal
24 augustus 2016 - 16:20

daar zijn wij ook achter en delen je mening…wel mooi dat je die arrogantie af kunt straffen met je daden..xx