Ik tikte ze weer weg zoals het hoorde. Soms heb je de smaak te pakken. Nog een cola berenburg? Heerlijk, zet de fles maar op tafel. Dat deed ze niet. Wel wiegde ze haar kontje tot achter de bar. Het kon me niet schelen, ik richtte mij op belangrijkere zaken. Het was weer eens zover, ik verkeerde in schoon gezelschap. Ze zat aan mijn tafeltje. Ik keek in haar ogen. Prachtig waren ze. Donker. Dat was eens wat anders dan die amazones met hun Arische inslag. Plots stopte een man aan onze tafel, hij verwelkomde ons. De baas van de geheime kroeg. Ik reikte hem de hand zoals je bij een strijdmakker deed. Open en ferm. Hij keek de dame aan, en stelde zich netjes voor. Een echte heer.
Het was negen uur in de avond geweest, de Goden waren met mij. Drie glazen verder, liet ik de volgende komen. Ik had gehoopt dat de baas betere scheuten berenburg schonk dan zijn bardame. Ze was van lustig vlees vervaardigd. Borsten zoals het een hitsige, wanhopige bijklussende studente betaamde. Ze vroeg erom bij de oude mannen aan de bar, alles om nooit meer te hoeven werken. Tot mijn spijt schonk de baas een amper twee vingers dikke bodem. Dit was geen manier om dronken te worden. Ik hielp mezelf door minder cola in te schenken. Zwarte bocht dat het was.
Ik kon het niet geloven, dit was allemaal niet waar. Waar had ik dit aan verdiend, ze zat er nog steeds. Keurig op mij wachtend aan onze tafel. Ze schonk me een glimlach. Er liepen mannen langs haar. Ze lieten haar met rust. Hun gure blikken in mijn rug lieten me koud.
Daar zat ik dan op de kruk, wachtend tot ik weer eens de fout inging. Ze was te mooi voor me. Hier had ik geen recht op, ik bleef drinken. Bill Withers zong…’when she’s gone.’ Zíj was weg. Door mij. En nu zat ik hier, ongelofelijk, met een ander. Niet zomaar een ander, ik had er geen woorden voor. Dus ik dronk. Tot ik stopte. Het was tijd voor een appelsap. Ik schreef erover. Alsof ik dat recht had. Er is niets waar van wat ik schrijf.
Toch zat ik daar en staarde prachtig in het donker.