‘Ik ben er even niet’, een film over absence epilepsie bekeek ik vanavond en hierin kwam de interessante vraag naar voren – als je even afwezig bent, waar ben je dan?

‘Je bewustzijn is er niet, dus je slaat niks op,’ sprak de wetenschapper. Maar mensen met epilepsie herinnerden zich weldegelijk iets, dat ze iets zagen of in ieder geval ergens waren. Maar waar ben je als je hier niet bent? Waar zijn ze als ze afwezig zijn?
De filmmaakster, ervaringsdeskundig, bracht een mooi verhaal. Hierin verklaarde de wetenschap dat ons brein continue onze zintuiglijke waarnemingen tot te bevatten constructies verwerkt. Dat doet het brein dus ook op momenten van afwezigheid, zij vult deze direct op met beelden. Dat zou verklaren waarom de mensen zich iets konden herinneren. De oorzaak en de afwezigheid zelf blijven echter een mysterie. Dat mysterie is een beetje eng, het is namelijk niet te bevatten. Iets wat niet te bevatten is, wil het brein direct opvullen.

De afwezigheid, het vacuüm is eng maar het bestaat dus weldegelijk. Als dat bestaat, bestaat die wereld dan alleen voor hen of ook voor mensen zonder epilepsie maar ervaren ‘wij’ deze wereld gewoon nooit?

Voor mij bewees het in ieder geval maar weer dat er zoveel verschillende belevingswerelden zijn en dat een samenleving staat of valt met deze wetenschap.