Z’n wereld wordt groter. Hij gelooft me vast niet meer als ik terugkom van een verre reis en ik hem een haaientand geef met het verhaal dat ik die uit een haai z’n bek heb geslagen tijdens het zwemmen in zee. Het ongeloof, de verbazing in zijn ogen. De glinstering van bewondering voor z’n oom, wat een stoere actieheld moet ik in zijn verbeelding zijn geweest! Z’n broer wilde het wel geloven, maar zo sterk kon z’n oom niet zijn, toch?!

Ooit paste ik op de jongste. Hij en ik alleen bij hen thuis, hij zal een jaar of drie zijn geweest. We hadden een moeilijke start. Huilen omdat hij niet wist wie ik was, maar uiteindelijk prachtig mooi samen op de schommel in de speeltuin.

Zes jaar later bezocht ik ze eens tijdens hun ontbijt na m’n nachtdienst. In m’n mini kwam ik aan en het leek me wel leuk om hem naar z’n school te brengen in Westerbork. Hij zei: ‘Doe maar rustig aan, ik wil wel een keer te laat komen.’ Dat vond ik interessant, dus we reden eerst nog even naar de bakker voor wat broodjes. Samen aten we een saucijzenbroodje op de parkeerplaats tegenover de bakker om de tijd te rekken en uiteindelijk zette ik hem om één minuut voor half negen op het plein af. Kalm aan liep hij naar de ingang, ondoorgrondelijk.

‘Het verwondert mij dat jullie zo getrouw naar de verjaardagen komen,’ zei ik vandaag tegen de broers. Zeventien en negentien zijn ze inmiddels. De één mag voor z’n opleiding volgende week gaan skiën, de ander is een week alleen thuis en gaat vrijwillig even bij opa en oma logeren. Mooie venties zijn het met het hart op de juiste plaats. Ze praten ook openhartig, ze geven thuis bij het maken van contact. Dat verbaast mij misschien wel het meest. Er komt diepgang in ze, wat mooi! Ze gaan nadenken, nu begint het echte werk. Wie zullen ze worden?!

Wat bijzonder mooi om aan hun zijlijn te mogen staan of even deelgenoot te zijn. Bedankt venties.