Dinsdagavond was dat met Fix up, Look Sharp Ronnie. Op’t terras naast Noorderzon bij café Lambique. Noorderzon sloot rond half één en voor ons drankje zochten we het terras op. Napratend over de voetbalwedstrijd op’t kunstgras met zijn rubberen kogels bijtend in je bovenbeen door de onvermijdelijke slidings, bekeken we het vertrekkende publiek. Ronnie zelf bekeek de wedstrijd van vanavond vanaf de kant, en hij had het spel goed bekeken. Samen met Ed en de Steeg. Het mooie aan deze avond vond ik dat Klaas Sanders weer van de partij was en daarmee houd het ook op voor mij.
Het terras werd achter ons gevuld met een oudere vrouw die verlegen zat om een gesprek. Dus wij namen deel aan de conversatie. Ze sprak over haar eerdere werk bij de recherche en legde uit dat dankzij personeel en geldtekort een verkrachtingszaak op nummer 400 blijft staan en niet de volledige aandacht krijgt die het verdient. Zelfs als Ronnie voor haar neus een klap op zijn bakkus zou krijgen, mocht hij nummer 401 trekken. Gelukkig hoefde hij geen nummer te trekken en stelde de vrouw ons voor aan haar dochter Sophie. Samen vertrokken zij en wij gingen door naar café de Bres. Op de zondagavond had ik daar een man zien praten tegen de schilderijen aan de muur. Samen met mijn gezelschap zat ik met verbazing naar hem te kijken. Het was een corpulente man en te netjes verkleed om een zwerver te zijn. Het zou wel een stamgast zijn en ik raadpleegde de hulplijn. De barvrouw vertelde me dat de man hier vaker kwam en bij binnenkomst welbespraakt was, maar na een paar alcoholische versnaperingen het woord richt tot zijn overleden tweeling broer. Het lijden is wederom overal om ons heen te vinden, zo concludeerde ik.
Niet alleen in Groningen genoot ik, gister was het de beurt aan Beilen en daar lag het vrijgezellenfeest van Chubby in het verschiet. Wat als donderslag bij heldere hemel had moeten plaatsvinden, werd een verwacht bezoek bij een bewolkte lucht. Desalniettemin was Loovers verrast, alleen dan over het vroege tijdstip. We namen onze aanstaande bruidegom mee te waterskiën en cross country wandelen, met als rode draad het gezoep op de voorgrond. Zo werd het een zware dag en per sms liet hij ons vandaag weten dat hij gebroken was. Hij bleek niet de enige, Al liet me vandaag weten van de spierpijn herstellende te zijn. Het waterskiën was hem niet in de koude kleren gaan zitten. Ook wel logisch, Al benutte de volle twee uren op de planken en heeft zijn atletische capaciteiten tot hoger niveau gebracht.
Vandaag was een rustdag voor me en met spaghettisoep als ontbijt rond een uur of twee, hielp ik mezelf weer op de been. Daarna voerde ik mijn oefeningen uit om lichaam en geest weer in balans te brengen zodat ik de werkweek aan zou kunnen. Het duurde even voor ik de balans gevonden had, maar toen ik hem te pakken kreeg, liet ik hem niet meer gaan. Zelfs nu, na een bezoek aan Noorderzon en de stad met Steven en zijn vriendin, is de wereld me even helder als bij zonlicht. Hoewel het half drie ’s nachts is en de wijk wordt verlicht door straatlantaarns. Vanuit m’n kamer zie ik de donkere lucht en ik denk bij mezelf: “Nog één week, en dan komt Rian weer in Groningen.” Dat heb ik goed onthouden. Hetzelfde geldt voor de opmerking die Gert plaatste op het gastenboek, ook die heb ik onthouden. Aanstaande donderdagavond spelen de jongens van B2 hun eerste wedstrijd (als het doorgaat dit keer) en zullen de sponsornamen Callisto Design en Ploep.com op de velden te bewonderen zijn.
Ambitieuze praktijken!
Andere praktijken zijn minder mooi en ik zal erover zwijgen. Hoewel liefdesverdriet nooit leuk is en de waarheid hard… “it’s all for the best”, zullen we maar hopen. Dus gaan we Star Wars kijken met hem, donderdagavond kan ik! Hij zal de column waarschijnlijk niet lezen, dus zal ik hem een sms sturen van heb ik jou daar.
Nog twee maanden en dan ga ik naar Zuid Afrika, Kaapstad, voor drie maanden lang. Hoe zal ik dat regelen met de column? Dat… is voor nu een vraag.