Ik ben er gevoelig voor. Zeker wanneer ze komen van mensen die ik waardeer. Zo af en toe spreek ik mensen over deze column en zo ook afgelopen vrijdag.
Het was de afscheidsborrel van haar collega, een knappe jongedame die vertrekt voor negen weken naar één of ander exotisch land (hoe houd ik dit nog anoniem?). in tijden had ik haar niet gezien, maar het was goed om elkaar weer te ontmoeten. Zo gaat dat met mensen waarmee je iets hebt. We spraken met elkaar en ze vertelde mij dat ze m’n columns nog steeds leest, zolang het maar niet teveel over voetbal gaat. Ze waardeert mijn stijl en sprak uit bewondering te hebben voor mij, vanwege de manier waarop ik dit doe. Net zoals m’n filmpje ‘Snavelmans’, waarin ze iets herkent wat anderen misschien voor onzin aanzien.
De vertrekkende jongedame luisterde vanachter haar rug mee, en roept dat Lodevika eigenlijk hoopt dat ik een keer over haar zal schrijven in mijn column. Maar dan wel anoniem.
U wenst, ik schrijf.
Maar waarover in hemelsnaam? Hoewel dat ‘iets’ in ons contact het gevoel uitdrukt alsof we elkaar al levens lang kennen, is dat niet zo. We kennen elkaar. We zijn ex-collega’s die elkaar af en toe treffen op (afscheids-) borrels. En toch zijn we meer dan alleen dat.
Één herinnering weet ik nog goed. Voor het werk volgden we een cursus in Rolde en de lunchtijd gebruikten wij om een wandeling te maken in de frisse buitenlucht. Ik koos haar bewust uit, want haar aanwezigheid voelde voor mij vertrouwd. Alsof ik alles zou kunnen zeggen, zonder dat de ander hiermee aan de haal zou gaan. Dat is voor mij een zeldzaamheid. Meestal houd ik mijn gevoel voor me. Zo werkt dat nu eenmaal bij mij, vraag me niet waarom. Ik volgde mijn gevoel en het klopte. Iets niet uitspreken, maar elkaar toch begrijpen. Een gedeeld vertrouwen vanuit een dieper gevoel. Een gevoel waarin ik mezelf herken, de persoon waarvan ik houd. Niet de jongen waar ik me voor schaam soms, als hij bijvoorbeeld in een dronken bui een meisje smst en dat de volgende dag terugleest.
Ik prijs mij gelukkig met mensen zoals zij in mijn leven. Die mij het gevoel geven dat ik prima ben zoals ik ben. Welkom om te zijn wie ik wil zijn en te laten zien wat ik wil laten zien. Daarom richt ik mij in deze column tot haar en al mijn gelijkgestemden. Dank jullie wel en tot de volgende keer!