Contact
  • 12 juli 2020
  • Alfons
  • 1 reactie

Op fietse door stad kijk ik mensen vaak aan. De één kijkt nog zuurder dan de ander. Zelden mensen met een grote glimlach voorbij zien komen. Af en toe maak ik contact, dat vink mooi. Dan kijk ik één aan en die ziet mij ook en we begroeten elkaar. Wildvreemden, maar toch eemn het besef samen hebben dat je niet allennig bent. Soms als ik aan de wandel ben, dan is ’t nog mooier. Dan val je in een klein praatje om weer als vreemden uit elkaar te gaan.

Contact. Iemand vroeg me eens wat ik mooier vind – contact hebben of maken? Contact maken met een wildvreemde vind ik spannender. Dat is nieuw, een ontdekking. Als je ouder wordt, is steeds minder nieuw. Je ontdekt minder, terwijl er toch zoveel onbekende mensen om je heen lopen. Dat vind ik spannend, zoveel onbekends, zoveel onontdekte pracht. Soms geef ik een onbekende een compliment omdat ze iets deden waarvan ik vond dat het opgemerkt mocht worden. Zoveel mag opgemerkt worden, zoveel wordt er dagelijks niet gezegd tegen een vreemde. Ach, soms wenste ik dat ik een flapuit was. Niet nadacht voor ik wat zei want je kunt niet weten hoe een ander denkt.

Trouwens, terugkomend op mensen met een grote glimlach. Het aparte is dat ik die mensen wantrouw, alsof ze niet sporen. Maar stiekem vermoed ik dat ze het geheim van geluk kennen en dan is zo één weer intrigerend.

Anoniem
13 juli 2020 - 14:55

Als je mijn dochter tegenkomt dan krijg je zeker een glimlach van haar !!