Opeens zit ik op internet te zoeken naar een AO-verzekering. Arbeids Ongeschikt. Als ZZP’r lijkt ’t plotseling verstandig om iets dergelijks aan te schaffen. Of lid worden van een broodfonds, maar deze blijken moeilijker te vinden. Direct maar een sms verstuurd naar een collega die lid is van één.

Je zou er van in paniek kunnen raken, zoveel aandacht wordt er besteed aan het virus. Mensen hamsteren en dat geeft andere mensen weer een ideaal excuus om te zeuren over andere mensen. Want dat lijken we graag te doen, afgeven op anderen omdat er iemand de schuld moet hebben van alles wat niet goed is in onze levens. Waar zijn geduld en wijsheid gebleven zou je je bijna afvragen? Het samen oplossen van de problemen die ons voorgeschoteld worden.
Tot ik mij dat ene handgeschreven briefje herinner op het verkeerslicht van het zebrapad. Iemand bood heel lief zijn hulp aan bij praktische zaken voor het geval men dit zelf niet meer durfde of kon. Of dat ene berichtje van die tante dat als we oppas nodig waren, zij wel wilde helpen. Of m’n schoonmoeder die aanbood m’n AO-verzekering te zijn en die vriend met z’n genereuze oppas aanbod. En ga zo maar door.

Paniek? Nergens voor nodig, we regelen het samen wel. De werkelijke aard van de mens moet ook belicht blijven.