‘Voorzichtig prik ik het voorgesneden stuk schnitzel aan de vork en om de droogte ervan te verhullen, prik ik ook een voorgesneden plakje augurk eraan. Ik kijk eens in de rondte en besef dat als iemand mij zou zien, ik een vreemd gezicht zou zijn. M’n voeten die boven het water uitsteken en m’n ellebogen mogen niet te diep zinken. Tussen het schuim borrelen enkele luchtbelletjes omhoog en wie zegt dat een man geen twee dingen tegelijkertijd kan doen? Ik zit in bad en eet m’n maaltijd.’

M’n vriendin was er niet, misschien verklaarde dat het tafereel. Ik viel van het één in het ander. Terwijl ik wachtte tot het bad volliep, kreeg ik trek en begon te bakken. Het bad was nog niet halverwege, dus die vissticks konden ook in de pan. Ondertussen sneed ik m’n schnitzel netjes voor, samen met de augurken. Die luxe kon ik mij in bad niet permitteren. Daar zou ik alle aandacht bij het prikken houden zodat niks mij in het water zou flikkeren.

Daar zat ik dan, ik had de beste vork uitgezocht, hij prikte fantastisch. De smaaksensatie kwam volledig tot z’n recht omdat ik alle aandacht bij het eten had. Had ik nu maar lekkerder eten. De vega schnitzel was gortdroog en de bloemkool die de smaak moest opkalefateren deed mij aan spruitjes denken. De vissticks daarentegen verhieven zich.

Wat een rust. Ik prikte het laatste stukje augurk weg en dompelde mezelf onder in het warme water. Wat een leven, wat een leven.