Dankbaar zijn is een ontdekking soms. Iets waar we snel aan voorbij kunnen gaan omdat we van alles willen.

Althans, zo vergaat het mij. Ik wil bijvoorbeeld columns schrijven die uw maandagochtend lichtheid geven en een glimlach, maar dan zit me opeens een uitspraak van Rutte dwars en sleep ik u mee in m’n zorg. Mijn excuses. Dan denk ik achteraf: ‘Alfons, daar had je hen niet mee lastig hoeven vallen. Had je beter voorbereid en schrijf over hoe mooi Foske zei tegen haar moeder “Maak je geen zorgen!”’

In m’n streven (om het beter te doen), vlieg ik voorbij aan alles om me heen waar ik mij dankbaar voor mag voelen. Maar ik voel het niet omdat ik aan ze voorbij vlieg. Pas als ik stilsta, word ik ze gewaar.

Het ‘vanzelfsprekende’ wil ik vandaag met u eren. De vanzelfsprekendheid van ‘kleine’ zaken die eigenlijk onbetaalbaar zijn. Zoals het feit dat m’n ouders er nog altijd zijn. En m’n vrienden. En van de liefde die ik van m’n vriendin en m’n dochter ontvang. En van de vrijheid waarvan we dagelijks mogen genieten. En dat m’n sprong in het zelfstandige beroep zich nog altijd uitbetaald.

Bedankt beste lezer, dat jij er ook bent! Alvast veul heil en zegen gewenst en tot volgend jaar. Kusjeknuffeldoegzoen.