Dansen doe ik niet vaak. De beleving is meestal ver te zoeken. Weinig muzikanten brengen beweging in m’n botten. Och zeker, er waren tijden dat ik de dansvloer bezocht. Heb er zelfs een keer nuchter op staan te hossen toen het Skopje nog bestond. Als student voelde ik mij er op een zeker moment zelfs bedreven in. John Travolta kon nog wat van me leren in zo’n toestand. Deze toestanden, moet ik bekennen, waren zeldzaam. Zo uniek als een grappige vrouw.

Kate wil me graag eens zien dansen. Ze had er bij moeten zijn afgelopen zaterdagavond. Zo goed als nuchter, want de BOB, hoorde ik die eerste tonen en ik keek m’n vriendin verheugd aan. ‘Tun tu de dun dun dun de de dun tun…’ zo ging het en wat ik zelf bijna niet geloofde gebeurde, m’n botten kwamen in beweging. Ze hopten op en neer en waren niet meer te stoppen. Ik nam haar aan de hand mee de dansvloer op en roetste haar in de rondte. Sprong met haar lachend op en neer en deed soms iets wat dansen mag heten. Maar plezier had ik, door Skik.

M’n nichtje van vijftien schaamde zich dood voor ons, maar realiseerde zich dat zij over een aantal jaar ook zo rond springt (maar dan beter). Daar verheug ik mij op.