‘Dapper hoor op zondagmiddag,’ zei m’n buurvrouw tegen mij. Ik wist niet goed waar ik aan begonnen was, het leek mij gewoon leuk voor Foske.

Vanochtend brachten we haar mama weg, ze moest huilen bij het afscheid, maar ze wist ook dat mama weer thuis kwam na het bloemen werk. Ze wist ook dat ze daarna met papa naar het huisje ging, ook al wist zij niet waarom. Bij het huisje vermaakte zij zich met van alles en nog wat terwijl papa van het ene klusje in het andere klusje viel totdat hij dacht: ‘Foske wilde nog naar de speeltuin.’ Met dat drassige grasveld in het vooruitzicht verlangde ik naar wat beters voor haar en uiteindelijk bracht dat ons bij een oase van kinderdrukte genaamd: Monkey Town.

Een indoor speelparadijs met ballenbak, springkussens, omheinde trampolines, glijbanen en weet ik wat nog meer. Foske keek haar ogen uit, maar bleef dichtbij. Ik zag vaders zitten met laptop of tablet voor hun neus en oordoppen in. Af en toe viel hun kind hen huilend lastig. Er liepen ook reuzen van vaders rond die vol trots achter hun kleine dochter aan wandelden. Lachend om wat ze deed of brabbelde.

En dan wij. Foske en ik groeten mekaar af en toe. Zij vloog, keek of ik keek, deed een trucje, zwaaide en vloog weer verder. Ik zat onderuit gezakt, bewonderde de wereld om mij heen en door haar glimlach wist ik dat we hier goed zaten. Toen als kers op de taart haar buurtvriendinnetje en even later een klasgenootje binnen kwamen, was het helemaal feest!

‘Zo’n plek waar je nooit van had gedacht er vrijwillig te komen,’ sprak buurvrouw. ‘Jullie eerste keer? Och, ben je dan al in het Sprookjeshof in Zuidlaren of in Nienoord in Leek geweest?’

Nee, er is nog zoveel te ontdekken…