‘Voordat ik vertrok hielden we de ronden van de handhavers in de gaten. Er was net een busje gepasseerd, voor mij voelde de situatie veilig om te gaan. M’n gezelschap was er echter niet gerust op en hield me staande. Binnen vijf minuten passeerde er een tweede busje en dankbaar nam ik afscheid van m’n hoeder. Achterafwegen, daar moest ik het van hebben. Op z’n Bartjes de straat uitlopen was er niet bij. Behoedzaam sloop ik de bocht om naar achteraf en wat denk je – daar stonden ze op de uitkijk. Hun schijnwerpers straalden dwars op de straat die ik had ontweken. Tien minuten heb ik staan wachten achter de boom in de hoop dat ze niet mijn richting op zouden vertrekken. Het geluk was aan m’n zijde, het busje reed verder.’ Als luisteraar hing ik aan z’n lippen. De spanning was te snijden.

‘Ik vervolgde mijn weg en vermoedde dat het bij de volgende bocht wederom raak kon zijn. Dat het busje zich zou hebben verplaatst dichter naar m’n huis, alsof ze hadden geweten dat ik niet thuis was gekomen. Een behoedzame blik om de bocht en m’n vrees werd bewaarheid. Aan het einde van m’n straat stond het busje, ditmaal schenen de lampen in mijn richting. In m’n hoofd had ik er rekening mee gehouden, maar ik had er niet op gehoopt. Nu moest ik namelijk overschakelen naar plan B. Ken je de film ‘Shawshank redemption’? Dat hij mijlen door rioolwater baggert.’ Tuurlijk kende ik die film, bijna net zo goed als Bad Boys. ‘Nou, voordat ik ook maar na kon denken over plan B, kwam er van rechts een andere auto van een terrein afrijden. Z’n lampen schenen recht op m’n plaat. Je vraagt je altijd af wat voor man je zult zijn in zo’n situatie. Vlucht, vecht of verlam je. Ik kan je vertellen, ik zette het op een lopen! Zo hard, alsof m’n schoonmoeder op visite kwam. Rap de straat over, richting het grasveld dat uiteindelijk toegang zou geven tot m’n achterom. Achter mij ging de auto hard op de rem en zette mij volledig in de schijnwerpers. Dat was mooi, want ik zag eerst geen hand voor ogen. Mollenhopen, konijnegaten, laaghangende takken ik ontweek ze allemaal. Elke sprong vertraagd door het complete besef dat de achtervolging was ingezet door geschreeuw achter mij – ‘h a l t …’ galmde het uit de verte. Mijlen lag ik op ze voor en Usain Bolt zou trots op me zijn. De tweehonderd meter in negentien punt achttien seconden. Aan het einde van het veld verdween ik uit het zicht en schaars lantaarnlicht leidde mij de weg tot achterom. Het was alleen nog een kwestie van over de schutting en hopen dat ik m’n sleutel niet was verloren in alle commotie. Alsof zwaartekracht nog niet was uitgevonden vloog ik over de schutting en daar, in m’n achtertuin voelde ik pas enige rust in m’n lijf terugkeren. Thuis ben je veilig, daar mogen ze je niet meer pakken. De sleutel in het slot en uit automatisme het licht aan gedaan. Stom stom stom, snel weer uit gegooid en wachten op enige reactie van buiten. Niks, ik was veilig en voelde me E95,- rijker.’

De avondklok overtreder wil anoniem blijven en hier en daar heb ik de waarheid aangepast. Wellicht spreek ik over een hij terwijl ik een zij bedoel, wellicht ook niet. Misschien heb ik dit verhaal uit m’n duim gezogen, maar wellicht ook niet. Rebellie door kattenkwaad.