Het was een dag als alle andere en ze had besloten om te gaan hardlopen. Het koninginnepad lag er immers klaar voor en zo dichtbij ook. Zo besloten, zo gedaan.
Terwijl ze, inmiddels al op de terugweg, in haar hardlooproes liep, passeerden twee fietsers haar in tegengestelde richting. Ze schonk er verder geen aandacht aan, ze trimde lekker door. Ze had net deel één (het bos) van het pad achter zich gelaten en nu brak deel twee aan – de Nagtegael woonwijk. Nog even en ze zou bij de brug zijn. Dat betekende dat ze alweer bijna thuis was. BAM! Ze hoorde een klap. Ok, een kleintje, dus eigenlijk een bam, maar toch groot genoeg om haar uit haar roes te halen. Ze keek om en verwachtte de twee fietsers van net te zien in een penibele situatie. Het was echter een geheel andere vrouw. Zij lag naast een fiets op het pad en leek het niet voor de grap te doen. Daarvoor was ze teveel op leeftijd. Onze hoofdrolspeelster besloot polshoogte te nemen. “Gaat het?” vroeg ze beleefd. Het bleek niet zo goed te gaan en ze kon wel wat hulp gebruiken. Bedankt! Terwijl ze de fiets oppakte en optilde, legde de vrouw uit wat er was gebeurd. Bedankt!
Tijdens het fietsen was haar telefoon afgegaan en ze probeerde hem uit haar zak te pakken, maar de telefoon werkte niet mee. Ze kneep met haar andere hand in de rem en toen ging haar fiets van god los. Hij smeet haar zonder pardon op het asfalt. Bedankt! “Ik heb al twee keer deze pols gebroken,” voegde ze aan de aanblik van haar scheve pols toe. “’t Ziet er nu ook niet best uut mevrouw,” antwoordde ze beleefd in haar beste Drents. Ondertussen zwoegde ze met de fiets in haar nek richting de brug. Bedankt! Och en de vrouw kon haar zoon die hier woonde niet bereiken en belde daarom haar man in Hieken maar op: “Kom mij redden.” zei zij. De man zou komen. Bedankt!
“Als u hier wacht, dan kan hij u makkelijk oppikken met de auto. Redt u zich verder?” De vrouw zei van wel. Mooi en ze werd voor een zesde keer bedankt! “Een kleine moeite mevrouw,” en ze vervolgde haar weg huiswaarts. Een goed gevoel en wat spierpijn rijker.
Dit waargebeurde verhaal kon ik u niet onthouden en ik ben er trots op om u mede te delen dat deze heldin mijn zusje is! Schitterend hoe ze haar ouders op deze manier ook trots maakt. Ze kwam, sloeg haar cape om en hielp een hulpbehoevende vrouw. Man bijt hond stelt u de vraag – wanneer sloeg u voor het laatst uw cape om?