Die middag parkeerde er een nieuwe Golf voor ons huis. Vanaf m’n bank had ik goed zicht op de bestuurder, de man klapte z’n tablet open en bekeek een filmpje. Zo bleef hij een klein uur zitten en m’n gedachten gingen aan de haal. Ik verdacht hem ervan een undercover agent te zijn op de uitkijk naar m’n overbuurvrouw. Ze hadden haar al eens eerder opgepakt en met de bijeenkomst van vanmiddag in het verschiet, zouden ze haar wel eens in de gaten kunnen houden. Ik kon niet de enige zijn die een protest van haar kant verwachtte.

Vorige week donderdag ontvingen buurtbewoners namelijk een brief van de gemeente. De straten zouden opengebroken worden omdat er nieuwe leidingen gelegd moesten worden en bomen moesten worden gekapt om dit mogelijk te maken. 106 bomen in totaal en de brief was dusdanig geschreven alsof hij persoonlijk voor m’n overbuurvrouw was, welke berucht is in stad als het de bescherming van bomen betreft. Voorzichtig afgewogen woorden, maar met een duidelijke boodschap: er was een aanvraag gedaan voor de kapvergunning. De gemeente nodigde een ieder die vragen omtrent dit besluit had uit om tijdens een inloopbijeenkomst, deze middag, samen te komen.
De dag na de gemeentebrief lag er een oproep van de buurtvereniging in de bus om met z’n allen naar de bijeenkomst te komen, want dit besluit moest aangevochten worden. Ik was me niet zozeer bewust van het belang hiervan, maar ik wilde de overbuurvrouw wel eens in actie zien om haar beter te leren kennen. Hoe zou haar protest eruit zien? Een sensatievlaag dacht even aan grof geweld.
Tot dusver had ik alleen verhalen gehoord van de buren en had ze ons een paar keer aangesproken. De eerste keer dat ik haar sprak verbood ze mij om onze houtkachel te gaan gebruiken. Met de verhuisdoos stond ik in de hand, het was een ‘warm’ welkom in de buurt. Andere keren klopte zij ’s avonds laat hard op de deur als ze dacht dat wij de kachel aan het branden waren. ‘BUURMAN!’ riep ze de laatste keer, toen tot haar verbazing m’n vriendin open deed. M’n vriendin legde uit dat wij alleen stookten als het waaide en dat we goed gedroogd hout gebruikten (zonder verf of lijmresten). Dat vond ze een goeie afspraak, maar toch wilde ze weten wie er dan hout brandde in de buurt die windstille avond. Tja, dat wist m’n vriendin ook niet. Bij de gemeente en de krant kennen ze haar ook en enkele vrienden hadden verhalen over haar te vertellen. Berucht was een juiste typering zo bleek.

De man stapte uit z’n Polo en had makelaar paperassen onder z’n arm. Jammer, geen undercover agent maar de makelaar voor nummer twaalf. Straks was de bijeenkomst en volgende week leest u hoe die verliep.