Een onbeschreven blad waarin het mysterie huist. Hij staart je aan, het niets. De mogelijkheden zijn oneindig en de nieuwsgierigheid naar wat komen gaat is groot. We lezen graag verhalen waar de held overwint, een boef wordt verslagen, onrecht wordt beteugeld en de zon weer zal schijnen.

Ik hekel verhalen die goed beginnen, maar waar opeens gevaar op de loer ligt die even later een hoofdrol zal gaan spelen. Waardoor de heersende vrede bedreigd wordt en alles kan veranderen terwijl dat niet gewenst is. Niet gewenst en toch zo echt. Als blijkt dat er geen controle is, alleen verzet, waarover Chantal zei: ‘Je moet ’t leven nemen zoals ’t is.’ Of zoals Sjakie erover schreef: ‘Wees als water wat stroomt om de steen in de rivier.’

‘t Leven laat zich niets voorschrijven, het gaat z’n eigen gang. Het is een oerkracht waar niet aan te tornen valt door ons eindige wezens. We hebben maar beperkte invloed op z’n loop en daarmee op onze levens. ‘Van het concert des levens heeft niemand een program’ stond er op een bordje in m’n ouderlijk thuis. Toegeven dat we iets niet weten is een ongemak waar we ons liever met hand en tand tegen verzetten, omdat we liever controle willen. Maar feit is dat elk moment een blanco pagina is.