Inmiddels is het vier minuten voor twaalf. Ik heb een minuut gewacht met het typen van de openingszin. Een minuut eerder zou deze column een verkeerde lading geven, terwijl ik slechts wilde refereren naar het tijdstip van schrijven. Van dus wederom een column.

Ik krijg een staat van dienst als ik wekelijks zo doorga, terwijl het me daar niet om te doen is. Eerlijk gezegd weet ik niet exact waarom ik wekelijks de column schrijf. Soms gebeurde er daadwerkelijk iets dat ik het delen waard vond. Soms deelde ik omdat de column geschreven ‘moest’ worden.  Wellicht oefen ik op deze wijze m’n schrijfstijl en zal het ooit ergens toe leiden. Dan kunt u zeggen dat u mij kent en al jaren m’n column leest. Dan weet u wat ‘op z’n Bartjes’ betekent en kent u de personages Lulu, Chantal of Sjakie persoonlijk.

Ik vermoed dat ik wekelijks m’n verwondering met u wil delen omdat ik dankbaar ben. Dat ik leef. Omdat ik het leven waardeer en nieuwsgierig trappelend de dag begin. Nieuwsgierig naar wat de dag zal brengen en vooral ook naar ‘wie’ de dag zal brengen. Nieuwsgierig naar het onbekende. Samen dwalen we mooi door de dagen.