‘Als je de vanzelfsprekendheid van alledag verliest, kun je je verwonderen over het alledaagse!’

Een vanzelfsprekendheid: iets ligt voor iemand ‘in de lijn der verwachting’. We leven met verwachtingen. Verwachtingen geven houvast, duidelijkheid. Ze geven een bepaalde zekerheid over de toekomst. Althans, dat vermoeden we van tevoren, maar de toekomst is onzeker en dat is heel mooi!

Een verwachting is wat je denkt dat gaat gebeuren. Ik stap op de fiets en verwacht dat ik ongeschonden door de stad kan fietsen en m’n doel bereik. Echter speelde er opeens een man doedelzak in het Stadspark, dat had ik niet verwacht. Het was een mooie onderbreking. Een onderbreking van de tunnelvisie van m’n verwachting.  

Er gaat een grotere wijsheid schuil achter de openingszin, maar ik krijg m’n vinger er niet achter. De zin intrigeert me. Moet ik al m’n verwachtingen loslaten om mij te kunnen verwonderen om het alledaagse? Is dat überhaupt iets wat ik zou moeten willen? Waarnemen met verwondering in plaats van met de tunnelvisie van een verwachting. Openstaan met je gevoel voor wat er is, in plaats van met je gedachten elders zijn. Dat is denk ik wat men bedoelt met ‘leven in het nu’. Iets wat mindfulness beoogt vermoed ik.

Openstaan met je gevoel, al je zintuigen, voor wat er is. Verdiept dat het contact met jezelf en de ander? Dat klinkt logisch, maar wat levert die verdieping op?