Het is mij een eer jouw vader te zijn. Als je m’n hand pakt, maakt m’n hart een sprongetje. Verkoren voel ik mij. Het is mijn hand die je pakt en dankbaar neem ik hem aan. Stevig houd ik hem vast, maar niet te krachtig. Want je bent nog maar zo klein, terwijl je groots door het leven roust. Je maakt grappen zonder het te weten en soms weet je het ook wel. Dan kijk je naar me om te zien of ik het snap. Met glinster ogen die wachten om te zien of het kwartje bij mij valt. De ondeugd ligt in heel je houding verscholen en als ik je met een glimlach laat blijken dat ik je grap hilarisch vind. Dan lachen we samen. Jij hebt ontdekt dat je iets leuks hebt gedaan, je nam een klein risico, je toonde moed door iets te doen waarvan je niet wist of het goed was. Hoe spannend vond je dat moment? De spiegel die je mij voorhoud is me duidelijk. Je wilt het ook graag goed doen en daarom vieren we het grapje groots.

Dit weekend waren we even met z’n tweeën, je moeder was op pad met vriendinnen. Jij en ik samen. In de ochtend, rond half acht, hoor ik je onder je deken wegkruipen. Je verzamelt je knuffels en spenen en ik weet wat je gaat doen. Je vertrouwde stevige pas over de overloop. Daar ben je. Je gooit je knuffels op het bed, vervolgens positioneer je ze netjes naast en achter de kussens. Dan nestel jij je lijf onder de dekens, dicht tegen me aan. ‘Hallo schatje,’ begroet ik je en jij mompelt vanachter je speen. Vurig hoop ik dat je nog een uur gaat slapen, maar dat is de laatste tijd tegen beter weten in. Ik waardeer je poging om rustig te liggen, je lijkt te weten dat ik wat tijd nodig heb om wakker te worden.

In die poging ligt je grote hart verborgen. Jouw intentie spreekt boekdelen en ik hoop dat ik je laat voelen dat je fantastisch bent. Ik hoop dat je door m’n gemoster heen kunt kijken als ik mij verzet tegen het ochtendgloren. Het is me vaak te vroeg. Maar voor jou…voor jou sta ik m’n kop soep af.