U kent hem misschien nog wel, uit de oude doos – de fietsvishaak (http://www.ploep.com/view/column/69/). Afgelopen donderdag was ik, gedreven door verlegenheid aan een fiets, op pad met dé haak. In Groningen struinde ik de vijver aan het van Brakelplein af. Eens, toen de zon nog scheen en ik aan die vijver woonde, zeiden een paar jonge venties dat ze twee fietsen in de vijver zagen liggen en vanaf dat moment had ik mijn plannetjes gesmeed.
Het was destijds een snikkelhete dag geweest en ik verbrandde waar ik bij zat. Drie tienerjongens ontdekten op een paar meter van mij af, aan de rand van de vijver, twee fietsen in het water. Een jongen probeerde de andere jongen over te halen om ze eruit te pakken door over de rand te hangen, slechts verankerd door de handgreep van de eerste. De uitgedaagde jongen vertrouwde de ander niet, en vice versa en vanuit dit wantrouwen lieten ze het erbij zitten. “Mooi!” dacht ik, dan zijn de fietsen van mij. In juli heb ik namelijk een extra fiets nodig in de stad voor de Russische vrijwilligster van 6packbeilen. De fietsvishaak zou wel eens de oplossing kunnen brengen.
Dus daar stond ik, een donderdag in juni, aan de rand van de vijver waar de tienerjongens hun ontdekking hadden gedaan. Ik zag echter nog maar één fiets liggen en die zag er niet uit alsof die de moeite waard was. Teleurgesteld struinde ik de rand van de vijver verder af en warempel, ik stuitte op nog vijf fietsen, waarvan één mijn aandacht waard was. Hengelen geblazen!
Potver3, hengel ik toch zomaar even een oma fiets op de wal! Hah, dat kon nog wel eens wat zijn. Met mijn oude kleren aan was ik niet bang voor wat vuil werk en ik begon het groene zeewier eraf te pluizen. Een schone zwarte oma fiets bleef over, met twee sloten aan zijn achterwiel hangend. Mwah, dat was een te overkomen obstakel. Ik had genoeg gezien, tijd om m’n gehuurde bakfiets op te halen voor het betere inlaadwerk. Op z’n Bartjes liep ik naar de kop van de vijver, ondertussen mijn tijd te verdoen met een vuilniszak die in het water lag en die ik er ook uit wilde hengelen, maar de zak scheurde en dat leverde me nog meer opruimwerk op en een kwartier sloop voorbij.
Aangekomen bij de bakfiets, werp ik een blik naar de oma fiets, aan de andere kop. “Wablief?! Wat doet die man nu?” Een oude man sleept mijn fiets van de wal naar de straat en gooit hem in een rood gemeentebusje. De opruimingsdienst…dit is ongelovelijk. De fiets die ik, ja IK, zo juist uit de vijver heb gehengeld met pijn en moeite dacht verdiend te hebben. Wordt voor mijn neus gekaapt door Simon de Stroper van de gemeente Groningen. Met z’n rode busje. Wat een klierjongen!
Ik zetel mij op mijn bakfiets en zet koers richting de bus. Wanneer we elkaar passeren, houd ik hem halt! “Zeg meneer…” “Ja?” In mijn hoofd was dit het punt waarop ik mijn fiets op zou eisen. Een vurig betoog met de haak als mijn vriend en steunpilaar! Ik hoorde mijzelf echter zeggen: “…..ehm….daar aan de overkant ligt ook nog een fiets in’t water…” “Ik heb hem gezien.” Enigzins beduusd en met een drup aan de neus droop ik af. Alsof ik mij schuldig had gemaakt aan diefstal door de fietsvishaak te gebruiken, durfde ik de oma fiets niet op te eisen van de man.
Toch was het weer ff fijn om te hengelen en smaakte het naar meer! Dan met video!