M’n neefjes verveelden zich deze vakantie, ik snapte er niks van. Gelukkig mogen ze vandaag weer naar school. Ik moet er niet aan denken om weer terug in de schoolbanken te hangen. Luisteren naar een leraar die je probeert wijs te maken dat het belangrijk is wanneer de Franse revolutie plaatsvond. Niet het jaartal maar ‘het waarom’ leek mij de belangrijkste les. Hoe voorkom je dat zoiets weer gebeurt?

Hoe dan ook, ze verveelden zich. Onbegrijpelijk. Ik heb tegenwoordig een ‘te doen’ lijstje van heb ik jou daar. Om ze een beetje te helpen zocht ik de fietsvishaak onder het stof van de kelder vandaan en gaf hem hen cadeau. Het leek mij een traditie om in ere te houden en door te geven aan een volgende generatie.

De fietshaak gebruiksaanwijzing nummer één is – nooit het touw loslaten! Slinger dat ding in het water, sleur over de bodem en haal een fiets uit het kanaal. Het voelde altijd aan als een schatten-zoektocht. Je wist nooit wat je boven water haalde. Ooit heb ik er nog geld mee verdient door een fiets op te knappen en te verkopen met buurjongen Lennart. Allebei 35 florijnen voor ontvangen, rijk waren we.

Ik heb het ze verteld, hoop dat ze er wat mee doen. Dat ik straks foto’s ontvang van hun overwinningen. Als ze maar geen auto aan de haak slaan. Dat wordt een krachttour om de haak los te krijgen. Eigenlijk zou ik graag een middag met ze meegaan. Ik schrijf het direct even op m’n lijstje.