Ze leest de columns over m’n neefjes voor. We zitten met z’n vieren in de trein, het jongste nichtje ontbreekt. Ze giebelen met z’n drieën omdat ze een beetje aangeschoten zijn in mijn aanwezigheid, terwijl ze zich van hun beste kant wilden laten zien. Hoewel ze de rumoerigsten in de trein van zes uur ’s avonds waren. Eigenlijk hadden we een groepsfoto moeten maken om de herinnering vast te leggen. Per toeval vonden we elkaar in de trein, wat een mooi geluk!

Die ochtend had ik hen uitgenodigd om in stad samen met m’n dochter en mij te lunchen. M’n twee neefjes konden wel, m’n twee nichtjes niet. M’n dochter verschilt dertien jaar met het jongste neefje, dus zij verstopte zich achter haar stripboeken, terwijl ik alles van ze wilde weten. Zijn er dames in beeld, wat deden ze in hun vrije tijd, hoe beviel de stad en als minst belangrijke, hoe beviel de studie?

De jongste neef was speciaal voor de lunch naar de stad gekomen vanuit Beilen, z’n atletiek training vroegtijdig afbrekend. De oudste legde graag z’n studieboeken even opzij om bijeen te komen. Och hij was toch zo hard aan het studeren en kon wel een pauze gebruiken. ‘Vanavond nemen opa&oma ons mee uit eten naar de pizzeria,’ zeiden ze in koor. Ze deelden hun grootse verhalen en ergens op de wereld was het al borreltijd blijkbaar. Terwijl ik keurig aan m’n oranje jus zat, stond er aan de overkant een halve liter op de oudste te wachten. Ik genoot van hun vertrouwen en aandacht.

In de trein las m’n oudste nichtje de columns voor met een glimlach, voorlezen aan kinderen is ze gewend. Samen delen ze een mooi leven en ze gunden mij een waardevolle blik hierin.  Bedankt!