“Verdomt, de tour is afgelopen. Wat moet ik nu doen?” “Keek jij naar de tour?” “Ja, ik houd van lijden.” “Lijden…dat vat de tour wel samen ja.” “En ik heb een racefiets, dat verplicht me er ook toe.”
Ik las de berichten op de app. De vriend verbaast me. ‘Houden van lijden.’ Zoiets geef je toch niet toe? Alles moet toch goed met je gaan? Dat is mijn standaard antwoord tenminste op de ‘hoe gaat het’ vraag. “Hoe gaat het?” “Goed!” Met uitroepteken, want dat benadrukt mijn succes.
Ik beschouw hem als een goede vriend. Samen drinken we met enige regelmaat een borrel in de stad. De borrel doet onze gesprekken goed. Hij schilt na elke slok een laag van de ui af, en brengt ons tot de kern van het leven.
Lijden is de kern van het leven. Lees dat nog maar eens. Leg je er bij neer. ‘Elk mens dat hef zich een kruus te dragen,’ aldus Daniël Lohues.
Ik antwoordde op de app – ‘Ik omhels lijden niet, maar het lijden mij wel.’ Met hand en tand verzet ik mij er tegen, want lijden is geen mooie facebook status, en de facebook status is de maatstaf van ons geluk. Zit je net samen met je vrienden, dan moet er een foto gemaakt worden om iedereen te laten zien dat je gelukkig bent. Ik heb een hekel aan moeten. Onbewust beïnvloedt hij mij. Soms doe ik namelijk niks. Dan voel ik mij schuldig. Ik behoor wat te doen. Dat moet! Desnoods kak ik de grootste drol ooit uit en is dat het enige wat ik die dag doe. Maar dan heb ik in ieder geval in iets geëxcelleerd die dag, wat dan weer een briljante status zal zijn met veel ‘likes’ van bepaalde personen.
Houden van lijden is schijt hebben aan ‘gelukkig moeten zijn’. Niks ‘moeten’ geeft me rust. Daar houd ik van. Rust aan de kop. Alles op z’n tijd. Opbokken met je angst-drijfveer om ‘alles uit het leven te halen’. Rustig kabbelen op een dag zonder op de klok te kijken is het moeilijkste wat er is.
Ik denk echter dat hij bedoelt met zijn uitspraak dat hij houd van pijn en keihard werken. Tragisch afzien met bloed, zweet en een fiets. De strijder die alle klootzakken van de berg rijdt, en heroïsch met botbreuken als eerste over de finish komt, waar hij vervolgens van de fiets stapt en zonder verdoving het grind uit zijn open wonden spoelt. Na de douchebeurt naar het ziekenhuis fietst om die open beenbreuk te laten gipsen. Om vervolgens de telefoon eindelijk eens op te nemen en zijn vrouw gerust te stellen. “Het zag er erger uit dan het was.”
Lijden is dus de reis naar je doel. Keihard werken om er te komen. Nu snap ik het. Lijden, ik houd van die reis.