Dat was genieten. Ik zat er bij stil, hij was klaar. Wow, dat had ik mooi gedaan! Ik was onder de indruk. Daar zat ik op m’n vide in ons tuinhuisje.

Een vide die ik voor me had gezien. Vele malen had ik over z’n constructie nagedacht. De bouw ervan had ik uitgesteld omdat ik hulp nodig zou zijn bij het plaatsen van die balken, die grote zware balken. Maar het was me gelukt, in m’n eigen tempo was ik er opeens mee begonnen. In drie dagen tijd was ie klaar. Tjonge, ik kan me wat.  

Met blote handen had ik de houten balk boven m’n hoofd getild en op z’n plek gelegd. De zes meter lange grenen balk van tien cm breed bij tweeëntwintig cm hoog had ik met een kettingzaag doorklieft op drie meter tachtig. ‘Als ie korter is, dan is ie ook minder zwaar.’

Ik had ruimte om fouten te maken. Vier balken had ik nodig, ik had er tien gekocht. Dus ik kon er zes verknooien. Nou ja, natuurlijk was dat niet de bedoeling, er moet ook nog een schuurtje gebouwd worden.

Ongelofelijk voldaan. De kleine jongen in mij keek bewonderend naar de man die hij zich voelde.

• 

• 

ps. op deze foto’s was hij bijna af