Vandaag scheen de zon. Voor het eerst dit jaar kon ik mijn longboard weer vastpakken. Ik heb hem één keer eerder in handen gehad. Toen besloot ik om hem weer terug te leggen. Dat kwam door de weersvoorspelling. Met regen longboarden doe ik namelijk niet. Dan spat het water vol zand en vuil tegen mijn broek en schoenen. Mijn schone broek en schoenen en dat houd ik graag zo. Vandaag begaf ik mij naar Hijken om vriend Kippengaas op te zoeken. De man zit boordevol grandioze plannen en samen hebben we even wat testen gedaan om te kijken of de plannen uitgevoerd kunnen worden. Blij kan ik u vertellen dat het kan! Hoewel John de Mol nu alleen nog zijn mondelinge afspraak moet nakomen om zijn plannen wereldkundig te maken. Ach en anders neemt hij gewoon het aanbod van de BBC aan. Die hebben zich namelijk ook al gemeld bij de talentvolle jongeman die elke dag voor de volle 30% er weer tegenaan gaat. Op de terugweg veroorzaak ik bijna een dodelijke kettingbotsing tussen drie motoren. Tenminste als alles niet goed ging, maar dat ging het wel, dus geen dodelijke kettingbotsing. Mooi he! Tevens zag ik een prullenbak staan in het ‘wilde weg’ waarin ik mijn pakje appelsap kon gooien. Mijn lege pakje wel te verstaan. Sjakie had me die voor onderweg mee gegeven, een volle!… wel te verstaan. Stiekem stond de prullenbak ook niet in het ‘wilde weg’, maar keurig geplaatst naast een bankje aan de kant van de weg. Er zat dus wel een gedachte achter toen ze de prullenbak daar plaatsten. Of misschien stond het bankje er nog niet, maar dachten ze: “Nou, als er dan toch een prullenbak staat, dan kunnen we er net zo goed ook een bankje naast zetten. Des te groter is de kans dat de prullenbak gebruikt wordt.” Natuurlijk verschaft zo’n prullenbak ook weer werk, want er is iemand nodig om dat ding te legen of in ieder in de gaten te houden of hij geleegd moet worden. Hij staat trouwens ook garant voor een schoner milieu. Er hangen volgens mij alleen maar voordelen aan het bestaan van de prullenbak.
‘Het bestaan van de prullenbak!’ Daar zit een verhaal in! Als ik niet zo lui was, dan deed ik er wat mee. Net zoals aan het feit dat er te weinig bankjes zijn die in de zon staan. Als je dan toch een bank in het openbaar neerzet, zet hem dan in ieder geval zo neer dat het merendeel van de dag de zon erop schijnt!
Op z’n Bartjes longboard ik richting Beilen, het einde van de middag tegemoet. Ik ben wel weer toe aan een dutje. Daar zou ik wel een prijs van willen winnen, dutjes! Als ze bij de staatsloterij in plaats van miljoenen Euro’s eens als prijs een miljoen middagdutjes weg zouden geven, dan kocht ik twintig staatsloten! Met de jackpot erbij! Waarbij de Jackpot inhoudt dat ze 100% garantie geven op een heerlijk bed voor het middagdutje, waar u zich ook begeeft op de wereld! Dat zou nog eens een mooie prijs zijn! Daar mogen ze mij midden in de nacht voor wakker maken.
Het longboard deed het trouwens als vanouds! Lekker hoe de plank mijn gewicht weer verdroeg en die wieltjes draaiden alsof het een lieve lust was. Geen gesputter of enig ander gekerm of gekraak. Nee, ze deden hun taak. Niets meer en niets minder! Daar waardeer ik ze voor! Thuis aangekomen besloot ik op het dakterras in de zon te gaan dutten. Dat dutje deed me goed… het voelde even alsof ik de staatsloterij had gewonnen!