Het Kuna festival 2016 heeft zijn artiesten inschrijfperiode geopend, het aanmeldformulier staarde me aan. Hij stelde me allemaal vragen. Zou ik onder het muziek, theater of het literaire genre vallen als ik mee wilde doen? Eigenlijk onder alle drie maar ik vinkte theater aan. Uiteindelijk strandde ik in gedachten op de vraag – Geef een korte omschrijving van uw act. Dat was een goede vraag, wat wilde ik eigenlijk doen en in welke vorm?

Mijn zanglerares vertelde me twee weken terug: ‘Je moet de singer songwriter richting op, bel deze man!’ M’n intuïtie neigde Daniël Lohues zijn theaterstijl te volgen en die van paljas Herman van Veen – verhalen vertellen in combinatie met (eigen) liedjes. Eigen liedjes, dat zou mooi zijn. ‘Maar ik kan nog niks,’ verzuchtte ik tegen m’n vriendin. ‘Je moet ook niet alles alleen willen doen,’ vertelde ze me rustig. Dat was ook zo. Ze is fantastisch en bracht een heel scala aan muzikale vrienden mee in haar kielzog. ‘Maak gebruik van m’n kielzog!’ verzocht ze me.

‘Maar ik wil ook wat met m’n boek daar doen!’ dacht ik, ‘dan kan ik hem direct aan de man brengen!’ De onzekerheid van het niet weten hoe ik het wilde gaan doen joeg me angst aan. Angst die me het aanmeldformulier tijdelijk deed sluiten.

Ooit schreef ik – ik wil m’n talenten kristalliseren. Ik besef me tijdens dit schrijven dat ik nu midden in dat proces zit, en dat het aanmeldformulier de katalysator is. Ik wil wel graag, de vraag is echter – bezit ik het vertrouwen in mezelf?