We zijn fantastisch. De mens. Zo mooi. We werken samen. Zwoegen. Om het hoofd boven te houden. Dit is een lofzang voor de mens en zijn pertinente verzet tegen alles wat op haar pad ligt. Om te komen waar ze wil zijn. Soms zijn we er, in het gezelschap van gelijkgestemden. Dan doen we het voor elkaar, met elkaar. Dan verliezen we ons eigen belang, en wordt het ons belang. De mouwen omhoog, de loftrompet schalt. Broeders en zusters worden geboren. Het samenzijn in verbondenheid is ons grootste verlangen. We triomferen het lijden. Dit is waar we het voor doen. Dit is waarvoor we bestaan. Dit is wie wij willen zijn. Het is onbetaalbaar. Geestverwanten, vol van de passie in ons hart. Hier ligt onze rust, geluk, en tevredenheid. Je kijkt de ander aan, en beseft dat alles wat je ooit wilde, nu stroomt door je hart. Met wijd gespreide armen verwelkom je het.
Ik weet dat het moeilijk is om te geloven in dromen. Dat je pure onschuld verruilt is voor realisme, stress of geklaag van alle dag. Dat angst het zaad is dat om je heen gezaaid wordt. Dromen is naïef.
Maar probeer te herinneren waar je van droomde. Voel wat je hart je ingeeft. Sta stil bij je eigen geluk. Jouw geluk beïnvloedt een ander. We zijn gelijk, ook al lijkt de ander ver van je af te staan. De wereldproblemen lijken ons te groot. Maar vaak zeggen we – wat is de wereld toch klein. Jouw glimlach maakt een verschil. Dans en droom. In potentie zijn we groots. Een held zijn, staat niet gelijk aan wereldfaam. Een held is inspirerend, hoopgevend, en moedig. Groots zijn doe je niet voor een ander, dat doe je voor je eigen hart. Om zijn verlangen eer aan te doen. Dankbare ogen zullen je onvoorwaardelijk geven. Probeer te ontvangen. Je verdient het. Je bent mijn naaste. We zijn gelijk.