Er was een grote demonstratie, een paar duizend mensen trokken door de stad. Samen met m’n dochter stond ik te kijken. Het was indrukwekkend, ik vond de mensen die meeliepen moedig en ik werd blij van hun eensgezindheid. Op de aangereikte flyer stond dat er in de berichten app Signal een groep was waar je op de hoogte gehouden kon worden van het activisme in Groningen. Dat vond ik interessant, wellicht zou daar een initiatief voorbij komen waar ik mij achter wilde scharen, vanuit m’n morele plicht om te helpen één van de branden in de wereld te blussen.

Na twee maanden meelezen in deze groep, concludeerde ik dat de eensgezindheid in de groep soms ver te zoeken was. Zelfs in deze groep werden discussies gevoerd waarbij het eigen gelijk belangrijker leek dan de intentie om de ander te begrijpen.

De mening die gedeeld werd, was dat het systeem, met onze politiek leiders als spreekbuizen, moest veranderen. Tot mijn spijt zag ik hen zich hetzelfde gedragen als de politiek leiders – geen verbinding creërend, maar juist tegenover elkaar komen te staan.

Wie stelt er nog vragen en durft het niet te weten? Voelt dat te kwetsbaar? Is de wereld te hard?