‘Ik word wel eens wijs genoemd,’ glimlachte ze. ‘Ja dat heb ik gehoord,’ antwoordde ik met gespeelde onwetendheid. De volgende dag ontvalt haar een prachtige uitspraak tegen onze dochter:

‘Fossie, we doen déze broek aan. Want als jij doet zoals je bent, dan krijg ik díe broek nooit meer schoon.‘

Als jij doet zoals je bent. Dat is toch een fantastische uitspraak! Doe zoals je bent. Nou, doe dat maar eens. Begin er maar eens aan.

Daar gingen we, Fossie met haar frisse hervonden energie na ziek te zijn geweest. Wij met ons brakke hoofd die ons herinnerde aan de fantastische avond met vrienden. Wat een waardevol gezelschap om in te kunnen verkeren, om de hoek van ons huis, in een kroeg. Drank, snacks, grapjes en McDonalds waar we vroeger naar de Häsret gingen.

Aangekomen bij ons tuinhuisje vloeiden we elk over in onze eigen stroom. Fossie kan zowel achter moeder Gans aanlopen als haar eigen verhaal maken. Het ligt er net aan of moeder wat interessants doet. De hangmat als schommel lijkt nu haar favoriete plek te zijn. Ze vraagt ons om te kijken, want ze had weer wat uitgevonden en je zou uren naar haar kunnen kijken als je die uren nam.

Djoek geeft onze tuin leven en ik hak het soms onwetend kapot. ‘Waar is die Flox gebleven?’ vroeg ze me terwijl ze de omgespitte grond aanschouwde. Ze vergaf me want ze ontdekte even later Seringen tussen de pas gepote ligusters waarvoor we m’n oom&tante dankbaar zijn. Ze deelde de tuin zoveel liefde uit dat de zaailingen van een week terug al kopjes gaven. Daarna riep ze mij bij het ontbijt en ik zei dat ik er zo aankwam terwijl de snoeischaar in m’n handen jeukte. Niet alle ligusters pikten de draad op waar ze gebleven waren en ach, laat ik die dode takken van de buurman z’n naaldboom er ook maar afknippen. Het huisje is toch niet van hem.

Afsluitend maaide ik het gras en onze zondagochtend wakker worden was voltooid. Compleet gezegend, wat een rijkdom. We deden zoals we zijn.