Zo noem ik mijn nichtje wel eens. Ze kent het woord niet en als zij het uitspreekt, zegt ze draakje. Dat woord kent ze wel. Voor m’n column haalde ik herinneringen van de afgelopen week omhoog en mijn nichtje staat met stip op nummer één. Hoe aandoenlijk is ze als ze mij draakje noemt. Alleen al als ik die herinnering voor me zie laat ze me lachen.
Mijn jongste neefje kwam ik tegen tussen de foto’s op mijn telefoon terwijl ik in de trein zat. Onderweg naar Beilen na een werkdag, moe en voldaan. De wereld en al zijn mensen leefden langs mij heen. Ik hield me niet met hen bezig en zij niet met mij. Afgezonderd in mijn eigen wereld. Opeens zag ik zijn foto voorbij komen en hij was degene die wel tot me doordrong. Zijn typerende gezichtsuitdrukking waarmee hij laat zien alles al van de wereld te weten, maar op dat moment alleen zin heeft om met mij te “klieren”. Dan daagt hij me uit en ik geef graag gehoor aan zijn oproep. Spelen met hem en zijn broer betekend de wereld voor me. Hoe vaak zeggen ze wel tegen me: “Stop, hou op!” En dan houd ik op met kietelen, laat ze met rust. Maar ik ben nog geen vijf tellen gestopt of ik hoor hem zeggen: “Alfons, ik zei dat je ‘even’ moest ophouden.” “Oooh”, zeg ik dan en terwijl ik me omdraai naar hem toe, hoor ik hem al van spanning in elkaar duiken. Hij bereidt zich alweer voor om het mij zo moeilijk mogelijk te maken hem te kietelen. Zijn grote broer was m’n eerste neefje. Hij groeit als kool en hij verbaasd me keer op keer hoeveel hij al weet. Wat een mooi ventie. En dan heb ik het nog niet eens over mijn jongste nichtje. Ook zij heeft door wie ik ben en zodra ze me ziet, wordt ze al wild. Dan springt ze en herhaalt mijn naam vol enthousiasme. Alsof ze weet wat er komen gaat. Ze ziet me en dat vind ik mooi.
Familie, hoe mooi kan het zijn. Vandaag zijn mijn twee nichtjes naar de bioscoop met het bovenbeschreven drietal, de jongste is daar nog niet aan toe. Deze twee nichtjes daar ben ik mee opgegroeid en het is mooi om te zien dat ze het goed doen. Niks kapot aan, alles werkt. Samen gaan ze 1 maart naar Zuid Afrika toe. Gewoon omdat het kan. Vrijwilligerswerk doen, omdat hun hart op de juiste plaats zit. Ik zei toch dat ze het goed doen. Het is tijd om dankbaar te zijn merk ik. Wat donders mooi dat ik me dit besef en ervan kan genieten.
Dit zal en wil ik niet vergeten, daarom schrijf ik er maar even over. Even knippen met de vingers, omdat het om het fijnsten weg giet. Zoals de oude man tegen Daniël Lohues har zegt. Van de Waard, kameraad, waar was je nu gisteravond? >Mijn avond was mooi, ik heb genoten. Bening, hoop dat je lekker gewerkt hebt vanavond en fijn zult slapen. Loovers, goeie werkdag, de week is weer begonnen. Jord, bedankt dat je even wilde wachten gisteravond :D, Oort, jij ook. Al, succes met de sollicitatie! Joost, matio… we moeten nog even weer langs Wolters, vrijdagavond ofzo. Daat, hoog tijd dat ik je weer eens zie en spreek. Folkert, als Steven er weer is, moeten we even langs gaan, ok? De lijst kan wel doorgaan, maar hier houd ik op. Dames van al bovenstaanden, wees goed voor de mannen!