Poep. Ik moest gewoon even dit verhaal met het woord poep beginnen. Of is het mooier vanwege variërende redenen om ploep te zeggen? Vast.
Maar ploep leest dit niet. Ik lees dit. Alfons Pot. Ik heb geen eens echt een handtekening. Waarom zou ik ook? Mijn naam volstaat. Waar ben ik mee bezig?

Dat is de vraag die ik mezelf continu stel, onbewust weldegelijk. Non the less stel ik hem. “Schrijf meer! Mijn vader schreef ook en ik lees jouw schrijven en je schrijft goed!” zo zei Vera gisteren tijdens de nieuwjaarsborrel van de Wenakker. Fijn om te horen. Bewondering in haar stem, dat steunt me. David vertelt me dat hij mij al vanaf het eerste moment mocht en dat is nooit veranderd. Dat is toch ook mooi om te horen.

Wie weet ga ik deze verhalen wel eens bundelen: ‘Die gedachten van mij…’ zou de titel luiden. Op tv schijnt het kwetsbare van de mens en zijn zieleroerselen het meest tot de verbeelding van de viewer te spreken. Dat raakt de mens. Moet ik dan eerst ook bekend zijn zodat mensen mijn boek gaan kopen? Wie weet. Maar misschien spreekt het onbekende van mij hen ook wel aan. Het liefst zou ik ook onbekend willen blijven vanwege het feit dat ik dan net als de rest ben. Geen nadelen van de klote paparazzi! Hah dat is een mooie titel voor mijn boek: ‘Het liefst blijf ik onbekend..’

Als hoofdpersonage moet ik natuurlijk wel gekweld worden, want anders herkent de lezer zich er niet in terug. Of is dat niet de hoofdreden van een gekweld levensverhaal? “De droom van een jongen, de strijd die hij dagelijks moet leveren, het succes, de terugslag (of vice versa en herhaald) en een goed einde.” Ja alle ingrediënten voor een goed verhaal, met kluisterende lezers of kijkbuis kijkers als resulterend gevolg.

Woody Allen maakt hier volgens mij groot misbruik van. Neem het hem kwalijk, ik dacht het niet. Als geld verdienen zo gemakkelijk is. Je eigen leed verkopen, met als nadeel voor je omgeving dat de vuile was buiten hangt. Geen flauw idee of Woody Allen dit echt doet, maar laatst zag ik een film waarin hij een schrijver speelde. ‘Destructing Harry’ of zoiets heette de film. Zie je dat? Hoe ik niet bang ben om fouten te maken. Waarschijnlijk klopt de titel helemaal niet, maar toch plant ik dat zaadje hier in mijn boek. Boek? Ik was gewoon met een verhaal bezig. Direct haal ik het in mijn hoofd om het grote publiek voor te stellen en voor hen te willen schrijven. Dat verwijdert mij van mijn schrijfmotivatie.

Ik wilde mijn leven even van me afschrijven. Dat is mijn kwelling. Ik weet niet eens wat me bezield. Jawel donders, ik weet wel dat ik dat wél weet. Maar soms heb ik van die momenten dat ik geen flauw idee heb wat ik moet doen. Zei ik soms? Ik bedoel elke minuut van mijn vrije tijd. Dat weegt toch enkele tonnen zwaarder dan soms. Alsof het een kwelling zou zijn die met een veer in de wind af en toe voorbij komt waaien!? Ik dacht het niet! Voorbij waaiende veren, een zeldzaam fenomeen.

Een dergelijke opmerking plaats ik voor de grap, voor u. Voor de glimlach. Even schrijf ik voor u. Ook wel een beetje voor mezelf. Uit eigenbelang maak ik een grapje, hopend dat u mij grappig vind. Gelieft, gewild en lustopwekkend zelfs. Zodat u zich bevuild een volgende keer als ik langs kom lopen. Hoe grof, ik zei dat u zichzelf bevuild. Brrr rillingen in mijn nekvel, waar ik als puppy met regelmaat aan vast werd gepakt. Dan droeg moeder mij naar een veiliger oord. Een veilig oord is een groot goed. Het grootste oord bevindt zich in uzelf. Dat u het even weet..

Dit is dus wat ik doe kan ik tegen mezelf zeggen. Ik schrijf. Ik zing. Ik dans (alleen op leuke muziek…meelopers gooi ik op de brandstapel). Ik praat tegen mezelf. Dat mag best, om jezelf lachen. Lach om jezelf zeg ik je!

Dan sluit ik dit verhaal af en besluit dat het ook wel op ploep kan. Geen dagboek shit, hah doe normaal. Laat iedereen het maar lezen. Doe dat, lees het. God ik mis de luchtigheid van Edward. Waar overwintert hij? Zag ik hem laatst platgereden op de weg liggen? Allerlei vragen die u beantwoord zult zien op een volgende column.