De man rekende af bij een student met een bijbaan. Brede student, beetje getint en krullend zwart haar zoals van den Hodendonk ooit had. Ik kon me voorstellen dat hij in een kroeg vrouwtjes regelde als een lopende band. Studentikoze dames vermoedde ik, want hij laakte een accent en sprak aardappel ABN. Het ontbrak hem aan enig karakter. Terwijl hij het flesje bier inpakte was er een stilte aan de balie. De baas liep rond en de knaap voelde zich ongemakkelijk bij de stilte. Dus wat deed een jongen in zijn positie? Hij maakte een praatje met de klant.

De jongen sprak al z’n creativiteit aan en opende met: ‘Het is heel speciaal bier, de derde uit een serie. Heeft u 1 en 2 ook geprobeerd?’ De klant keek hem wantrouwend aan en gaf mondjesmaat antwoord. De knaap vervolgde en de klant kreeg de smaak toch te pakken. Ze gingen verdorie met het gesprek aan de haal. De klant had die avond een feestje en gaf één flesje speciaal bier cadeau, het mocht wat kosten. ‘Heeft u hem zelf al eens geprobeerd?’ De knaap kon het niks schelen, maar hij vroeg het toch met een vriendelijk gezicht. Hetzelfde gezicht waarmee hij in de kroeg aan de lopende band meisjes vertelde dat ze mooi waren. ‘Nee,’ antwoordde de knieperd. ‘Daarom koop ik dit cadeau, dan kan ik zelf ook enkele slokken nuttigen.’ ‘Haha,’ dat begreep de student wel.

Ik ervoer het als een gesprek bij de kapper. Die stelden ook altijd vragen om de tijd te doden. Ik had liever dat kapsters hun boezems tegen me aan drukten en hun werk deden. Ik had liever dat men mij niet lastig viel met hun ongemak bij stiltes, ik zou ook wel klant blijven als ze niks zeiden.

De knaap leek z’n toekomst met oppervlakkigheid te plaveien en ik vervloekte het geleuter. Zogenaamde beschaving. Ik was aan de beurt. Hij nam m’n fles aan – ‘Dat kost E19,- nog iets.’ Ik pinde en dat was het. Ik knikte, doeg. Hij wist het, geen koetjes en kalfjes voor mij. Dat was mooi tot het ging knagen. ‘Hela hola, was ik soms geen oppervlakkig gesprek waard?’