De koptelefoon op, Lohues klinkt in de oren. Zo loop ik door stad. Van’t centraal station op huus an. Een fijne roes waarin ik verkeer. Terug van een feesie van pa, hij leeft, al bijna zeventig jaar. Mooi, borrel erbij en het lichaam dwaalt een beetie zo wandelend. Dat is prettig. Allennig met Lohues in stad. Hij zingt veur mij en de tijd glijdt langs mij hen. Zo met de koptelefoon op heb ik meer oog veur alles om mij hen. Als ik uut Bijln kom, praot ik altied meer Drens zeg mien vriendin. Automatisch giet dat, zeker met oom Ab erbij. Vink ook mooi. Zeker nu, met het contrast van de grote stad om mij hen. De avondwarmte doet zomers aan, de mensen lijken luchtig. Ik kijk wel naar ze, maar het lijken prenten in een levend schilderij waar ik door wandel. Ergens besef ik mij dat mij van alles kan overkomen in ‘de grote stad’, maar eigenlijk ben ik daar niet bang voor. Het loopt zo gemoedelijk en als ik in het plantsoen beland, sta ik er even bij stil. Ik voel de liefde voor m’n vriendin, voor m’n leven dankbaarheid en het groen om mij heen bloeit alsof ik het nooit eerder zo zag. Het zal de berenburg wel zijn, maar zo mooi is’t dat ik eemn knip met de vingers. Dank je wel.