Ik loop over straat.

Angst verbergend.

Loop ik stoer?

Vinden ze mij wel knap?

Ik had mijn zonnebril op moeten zetten, die is stoer!

Ik voel me niet op mijn gemak en alles wat ik wil, is mij op mijn gemak voelen.

Relaxt en ontspannen.

Alle ogen richten zich op mij.

Al jaren leef ik in een wereld waarbij ik een publiek met mij meedraag.

Voor hen moet ik presteren, het beste uit mezelf halen.

Mijn nek voelt zich gespannen.

Ik zet me schrap omdat de wereld mij elk moment kan aanvallen.

Het gevoel draagt me als een oude bekende die ik eigenlijk helemaal niet mag.

Omdat ik hem niet wil zien, blijft hij.

Hij is er en ik negeer hem.

Vanuit schaamte.

Omdat mijn hoofd niet wil dat ik me schaam en weet dat ik me niet hoef te schamen.

Mijn hoofd is niet mijn hart.

Die verlangt naar vrijheid.

Ik ben het met hem eens.

Ik gehoorzaam een hogere eer.

Zoals sir Lancelot aan de ronde tafel deed.

Ik ben geen slaaf van mijn instinct, maar volg de nobele weg.

Het is soms eenzaam.

Het is soms lopen als een blinde.

Gelukkig wandel ik samen.

Niet alleen.