Een columnist zoekt het verhaal in alledaagse gebeurtenissen. Dus vandaag ging ik kijken wat de alledaagse gebeurtenissen in Groningen waren. Waarom in Groningen? Gewoon omdat het lekker weer was en ik verwachtte meer inspiratie in deze omgeving te zullen opdoen. Natuurlijk ook vanwege het hogere schone vrouwengehalte, misschien dat ik daar later nog een boekje over opentrek. Volgens Sander is het namelijk aantrekkelijker voor de site als er een verhaallijn in de columns zit. Als ware het een geschreven soap, met zijn verhoudingen, onderlinge verraad en eindigend met een cliffhanger.

Met mijn driekwart broek, witte overhemd en slippers zag ik er zomers uit. Net zo zomers als het weer in Beilen waar ik op de trein stapte. In gedachten verheugde ik mij al op het lekkere warme weer op mijn eindstation. Maar des te noordelijker ik mij begaf, des te bewolkter het werd. Mensen met dikke jassen, sjalen en handschoenen begroetten mij verbaasd over mijn outfit toen ik de trein uitstapte. “Waar ik vandaan kom? Uut Beiln! Tomme, wat is hier aan de hand?” Er bleek gelukkig niets aan de hand te zijn. Dikke jassen, sjaals en handschoenen waren in de opruiming geweest en mensen zagen hun kansen schoon.

Ik vervolgde mijn weg en zonder over alle details van mijn avontuur te struikelen, belandde ik rond half vier met mijn stripboek op mijn vaste zitplek op de grote markt. Vanuit deze plek heb ik een mooi overzicht over de menigte en het vrouwelijk schoon begroette mij vriendelijk. Altijd raak ik wel met iemand aan de praat en vandaag was dat met een schoon meisje van de RVU. Zij werkte voor deze educatieve omroep en verkende vandaag de stad Groningen. Ik had haar al tweemaal naast mij plaats zien nemen. Dan pakte zij haar notulenboek er weer bij en schreef met een glimlach. Mijn nieuwsgierigheid liet me naast haar zitten en zij sprak me aan met de zin of ze mij wat mocht vragen. “Natuurlijk,” antwoordde ik verrast. Ze vertelde boeiend haar verhaal over de club van 100 en het tv programma welke ze halverwege september in de stad wouden opnemen. Haar verkenningstocht maakte deel uit van het plan om mensen te vinden die een hulpvraag hebben, die andere mensen kunnen beantwoorden. Ik vertelde dat ik op tv de special in de PC Hoofdstraat had gezien. Over een oude vrouw die niet zelf kon fietsen, maar op een speciale fiets elke dag gefietst werd door een man in zijn lunchpauze. Naar zulke verhalen was zij op zoek.
“Och nu kan ik niet zo 1 2 3 iemand bedenken. Daar overval je mij mee.” Dat gaf allemaal niets. Voor het geval mij nog iets te binnen schoot, gaf ze mij haar nummer. Deze overhandigde ze mij zonder een knipoog of toespelende opmerking over eventuele oneerbare seksuele voorstellen. Ze stond op, gaf me een hand en we wensten elkaar veel succes. Zij met haar programma, ik met mijn werk en m’n oneerbare voorstel. Toen ze wegliep, bekeek ik haar kaartje nog eens. Ziet er wel echt uit.

Dus kent u nog iemand, in Groningen het liefst, die een dergelijke hulpvraag heeft, laat het mij weten. Heb ik een eerbaar excuus om even een belletje te plegen