Sjakie smste me dat ze in aantocht waren. Ik belde hem terug terwijl ik op fietse richting stad ging. ‘Waar we afspreken? Footlocker is wel handig als jullie de auto bij de AH parkeren. Tot zo.’ De zon scheen, de vogels tjilpten, vroege eerappels ontsproten de grond, en het fietspad lag er nog steeds. De weg naar het centrum ken ik als m’n broekzak. De kuilen in de weg, de haaietanden waar geen fietser naar luistert, het tussendoor weggetje. Als ik fiets doe ik dat kalm. Het liefste haal ik niemand in, soms houd dat in dat ik twee keer zo lang over de rit doe omdat er toevallig iemand in slow motion fietst. Er bestaan inderdaad mensen die langzamer fietsen dan ik doe, hoewel Wieger mij laatst betrapte op een ‘ikmoetdetreinhalenenbenlaat-tempo’.

De tijd stond aan m’n zijde, en zoals afgesproken wachtte ik de jongens op. Helaas heette de schoenenzaak geen footlocker meer, maar the Athlete’s foot. Toch hadden ze het gevonden, en kon het avontuur beginnen. Even wat eten, en dan naar de film ’the Avengers‘ met Scarlett Johansson. Papa Joe was de door mij gekozen eettent, en een met rode lippen gestifte studente hielp ons. Ze was attent, maar niet bijzonder goed in haar werk. Waarschijnlijk kwam ze door het leven met dank aan haar uiterlijk, en kreeg geen fooi vanwege gebrek aan kleingeld.

Zoals altijd maak ik een kort verhaal lang, en zal zo dadelijk tot de punt van deze column komen. Eerst wil ik vermelden dat het gezellig was met grapjes enzo. De aanloop in deze column is voorbij, hier komt het punt. Let op, want onze verbazing werd geschertst. Zoals altijd lag ik een half uur achter met het verorberen van het maal, de jonks waren al klaar, en ik kauwde nog maar eens vijftig keer op m’n steak. ‘Lusten jullie nog wat aardappels?’ De jongens stemden in, en dus bestelden we nog een portie. De oobster kwam, en serveerde drie bakkies eerappels. ‘Drie?’ uitte ik verbaasd. ‘Jaha,’ lachtte ze. ‘Deze horen nog bij jullie bestelling.’