Soms knijp ik mezelf in m’n arm: ik heb een dochter. Ik heb een dochter en ze is al vier jaar ‘oud’. Dat maakt mij haar vader. Ik ben een vader.

De afgelopen tien dagen vond Noorderzon plaats en daar werd een voorstelling als volgt aangekondigd: ‘Er worden niet alleen kinderen geboren, er worden ook moeders geboren.’

Ik ben de vader van mijn dochter.

Taalkundig klinkt dat logisch, toch is er niets logisch aan het vader of het kind zijn. ‘Hier heb je het ouderschap, bedenk zelf maar hoe je dat invult.’ Een vrijheid die beperkt wordt door m’n eigen aannames over hoe het hoort. Daar sta ik soms bij stil. Wat ben ik eigenlijk aan het doen, waarom mag ze van mij niet huilen omdat het niet gaat zoals zij wil? Een vorig moment verkondigde ik nog – huilen mag, ga je gang.

Mijn grootste angst is dat ze mij ontgroeit zonder dat ik haar ken. Omdat ik alleen maar bezig was om haar veiligheid de hele tijd te waarborgen. ‘Niet zo hard fietsen. Goed uitkijken. Eerst stoppen.’ Voor mijn gevoel waarschuw ik haar 90% van de tijd en die andere 10% verbale communicatie probeer ik een diepgaand gesprek met haar te voeren terwijl zij Netflix kijkt.

Ik merk dat ik haar loslaat om haar te laten ontdekken waar haar grens ligt, om er te zijn als het fout gaat en waar ik het voor haar veiligheid noodzakelijk acht, voorkom dat het fout gaat. Een nobel streven waarin ik tekort schiet door zinnen uit te spreken als: ‘Ga nu maar even zelf spelen.’

Ik hou zoveel van haar. Voordat ik naar bed ga, kijk ik hoe ze slaapt en dan moet ik haar hand soms even vastpakken. Ik moet haar af en toe even vastpakken.

Morgen gaat ze voor het eerst naar school.