Laatst was ik op een begrafenis. De moeder van een jeugdvriend van mij was overleden en de verhalen van de nabestaanden gingen me niet in de kouwe kleren zitten. Ik was daar alleen gekomen, maar ontmoette andere jeugdvrienden. Eén ervan zat naast me, drie anderen zaten een eindje verderop aan de andere kant van het gangpad. Het was een doordeweekse dag, niet ieders ega was mee. Mijn vriendin was aan het werk, Foske zat op school en als de boel liep zoals het zou moeten, dan was ik op tijd terug om haar van school te halen.

M’n jeugdvriend liet z’n afscheidswoorden voorlezen door de uitvaartbegeleider. Hij bleef zelf zitten, hij wist al dat het hem teveel zou worden wanneer hij daar zou gaan staan om tegenover ons te spreken over z’n moeder. Dat liet de uitvaart man ons inleidend weten en dat raakte me. Dat het m’n vriend teveel zou worden, dat ie wellicht zou breken. Overmand zou worden door verdriet. Het is een kant die onvermijdelijk is, maar die ik gelukkig niet veel meemaak bij vrienden. Nog niet.

Het verdriet had me geraakt, de dienst zat erop, onze groep groepeerde zich en ik had behoefte aan een knuffel. Maar zo’n groep zijn we niet, dus ik liet m’n tranen even de vrije loop met m’n handen in de zakken, starend naar de lege stoelen voor ons en de menigte die zich verderop verzamelde. ‘Ik heb er ook altijd moeite mee,’ zei een vriend die m’n tranen zag. ‘Ja, mooi kloten.’ Ik vroeg niet om een knuffel, maar had er best één kunnen gebruiken.