een nieuwe weg
  • 16 januari 2017
  • Alfons
  • 1 reactie

Wat een sterke vrouw. ‘Ik ga het proberen,’ zei ze. Zeer indrukwekkend.

Deze ochtend ging rond half acht de wekker. Mijn vriendin sloeg hem vijf keer uit. Het mocht niet baten, hij ging ook een zesde maal af. Deze dag was het zover, we gingen verhuizen. Eerst een berichtje naar het beste ventie: ‘Sterkte vandaag…’ Ik stapte uit bed en een uur later begroette ik de verhuisploeg. ‘Haalo, welkom!’ M’n vader stapte als laatste binnen, hij omhelsde mij en sprak met een glimlach.

Ze wist niet wat ze had opgeschreven. Het verdriet was te groot, ontnam haar alle zicht op wat ooit helder was. Haar voorgangers hadden een beeld van hem geschetst om te eren, maar zij behelsde alle verdriet en alle liefde welke zijn herinnering levend hield. Ze raakte me.

Aan het einde van de dag lag ik op de bank met mijn vriendin in ons nieuwe huis. Het was mooi geworden en we keken elkaar aan. Ik lachte om haar grapje en besefte mij dat we boften. We waren een nieuwe weg ingeslagen en hoopten nog vele vruchten te plukken.

Het ventie zal ongetwijfeld zijn moeder ook bewonderd hebben. Haar kracht straalde zich uit over de gekomen menigte, welke ze toesprak vol waardering. Dat hij dit teweeg had gebracht, tekende zijn karakter. Ik wreef een traan van m’n wang af.

Ze bleef achter met de vraag – hoe verder? Ze wist het niet. Niemand wist het. Harmen was er niet meer om naast haar op de bank te liggen. Om het ventie te helpen met het één of ander. Om te glimlachen met z’n beiden, met z’n allen. Telkens zal hij bij iets nieuws gaan ontbreken. En wat moet je doen? Wat kun je doen na zo’n verlies? Dat is een vraag waar de tijd antwoord op zal geven.

Johan Boer
16 januari 2017 - 00:42

So strong… So stil…..

Ik heb je lief….

Het werd stil in mij.
Ik wreef (ook) een traan van m’n wang af.