De week was een slagveld, een strijd. De lege pagina versus mij. Victorieus overweldigend won ik de eerste slagen. Het was erop of eronder. Het werd erop. De strijd bleef echter woedden, de week gaf het mij niet cadeau. De tijd is aan zijn zijde. Hij tikte maar door. Honderd pagina’s in drie maanden tijd is mijn doel. Ik ben los.
Maandag was de dag dat het schrijven moest beginnen. Zo had ik het gepland. De dag sloop voorbij. De ochtend was al aan mij ontsnapt door het uitslapen, dat had ik mezelf gegund. Op mijn gevoel deelde ik mijn tijd in. Ik deed wat in mij opkwam, met in mijn achterhoofd een rode draad. De rode draad had echter een zweep, en voerde de druk op naarmate de dag verdween. Het was bijna middernacht! Ga ik mijn grote plan uitvoeren? Of stel ik mezelf, en de verwittigden teleur? Ik zocht de stilte. Vond mijn laptop, en de woorden verschenen op het scherm. Vol hosanna gooide ik mijn laptop rond een uur of drie opzij, en deelde mijn victorie op de lege pagina, in de groepsapp met dé drie dames. De dagen die erop volgden, schoot ik wederom met scherp. Tevreden lag ik in mijn schuttersputje. Op mijn hoede, wetend dat de strijd nog niet over was.
De strijd met de pagina ging mij echter niet in de koude kleren zitten. Langzaam sloopte ik mijzelf van binnenuit. Ik was mijn eigen grootste vijand. Ik stortte mij beneveld in de chaos. Maandag en dinsdag een inspiratieborrel, of twee. Woensdag de kantineborrel, donderdag de ontbijtborrel ’s avonds om zes uur bij een etentje in de stad. Vrijdag de feestborrel bij Harrie Wolters. Daar stond de fles aan mijn zijde, en hij week niet. Ik had nee kunnen zeggen tegen elke borrel, maar dat wilde ik niet. Ik wilde de chaos, de roekeloosheid. De Korsakov stem die in mijn achterhoofd galmde, verzoop ik. De vrijheid is de mijne, en ik eerde haar.
Vandaag liep ik door het dal. Fysiek moe (twee dutjes in plaats van één), en het eenzame gevoel drong zich aan mij op. Het gevoel was uit haar schaduw gestapt toen ze gister verdween. Mijn staart begint door weinig dames te kwispelen, maar zij was er een van. Op een brakke dag heb ik een lage weerstand, zowel letterlijk als figuurlijk. Vandaag lik ik mijn wonden, de slag verloren, het moraal krabbelt zich omhoog. Er staat een nieuwe week voor de deur. Met goede hoop vang ik de strijd weer aan.