Ik wil zo graag een telefoonloze dag, maar het lijkt niet meer te kunnen.

Laatst had ik afgesproken met de dames – Kate, Carice en Lulu. Zus en zo laat zouden we daar en daar zijn hadden we een dag van tevoren afgesproken. Op de dag zelf kwam er reuring in de groepsapp. Er was twijfel, er werden vraagtekens gesteld, er werd gewacht op antwoord, maar ik bleef stil. Ik had een telefoonloze dag. ‘Dat moet je ons wel even laten weten dat je een telefoonloze dag hebt, das niet handig,’ werd me later glimlachend geadviseerd. Ik was bang dat ze daar gelijk in had, en besefte mij dat het bezit van een telefoon een verantwoordelijkheid met zich mee bracht. Ik moest bereikbaar zijn, ten allen tijde. De haat liefde verhouding was blijkbaar allang begonnen, maar drong nu tot me door.

Soms loop ik langs de vaart, en dan wil ik dat vervloekte ding erin donderen. Soms reis ik met de trein, en ben me dankbaar dat het ding het doet. De vraag blijft echter – weegt het nuttige op tegen de verantwoording van het eeuwige bereikbaar zijn?

De wereld mag dan z’n tempo versnellen, maar de vraag is of ik dat ook wil? Ik koekeloer vaker op dat ding, dan dat ik aandacht besteed aan de wereld om mij heen. Ik beantwoord berichten die geen noodzaak bezitten, maar die wel van mij de prioriteit krijgen boven de mens in mijn omgeving. Waar komt m’n drang vandaan om de berichten bij te houden? Ben ik bang om iets te missen? Wat nou als ik een week op pad ga zonder de telefoon, zal ik mij redden? Wat levert’t mij op? U leest er volgende week meer over.